Goodbye Australie!

Daar zijn we weer lieve lezers,

Sorry dat het zo lang heeft moeten duren allemaal maar het reizen is een drukke bezigheid. Eindelijk hebben we even de tijd kunnen vinden om een mooi verhaal weer met jullie te delen.We willen jullie niet meer zo lang laten wachten als de laatste keer. Dit wordt daarom ook een lang verhaal want we hebben jullie nog een hoop te vertellen.De foto’s delen via deze site wordt helaas lastig. Onze internetverbinding is namelijk niet goed, als die er wel is dan is het vaak gelimiteerd en dat maakt het onmogelijk om alle foto’s op deze site met jullie te delen.

Voor al onze lieve vrienden die bezig zijn met afstuderen of afgestudeerd zijn: We zijn super trots op jullie en we denken zeker aan jullie!! Hopelijk is iedereen geslaagd, dat wordt dus een dubbel feest als we terug zijn!

Oostkust

Na onze meeting met Ruud (onze vriend), gingen we een klein beetje omhoog. Hij wilde namelijk ook gaan kijken voor een auto en daar ging nog wel aan paar daagjes overheen. Wij wilden niet te ver reizen want anders moest Ruud meteen een flink stuk rijden om weer met ons te meeten.Na 3 dagen was Ruud ready to go en had hij een mooie auto op de kop getikt en was hij ready to go om de road met ons te vervolgen naar de Oostkust.Ruud had nog wel een travelmaatje meegenomen die voor meen maand met hem mee ging reizen. Hij kwam uit Frankrijk en was echt een chille gast (Alex).

Nu was het dan echt tijd om door te gaan naar de Oostkust want we hadden niet veel tijd meer. Want ons vliegtuig gaat over 2 kleine maandjes alweer naar Auckland (Nieuw Zeeland).Onze eerste echte mooie en leuke stop was bij het Dorrigo National Park. Hier hadden we weer een leuke hike gedaan en mooie foto’s weten te schieten. De natuur was mooi en anders dan we gewend waren dan de rest van Australie. Het was meer tropisch.De oostkust (Queensland) wordt namelijk ook wel het Tropische Queensland genoemd. Dit was dan ook meteen te zien tijdens onze hike. Super veel mooie nieuwe planten en bomen die we nog niet eerder hebben gezien.Na Dorrigo National Park zijn we onze weg vervolgd op de zo gehete ‘Waterfall way’. Op deze weg zijn vele watervallen te zien van gevarieerde grote.De afgelopen dagen zat het weer niet echt mee dus konden we helaas niet alle watervallen zien. De watervallen die we hebben gezien waren echt super mooi. Als je zoiets ziet wordt je gewoon stil. Of het door het geluid komt of door de schoonheid van de natuur weten we niet; misschien is het wel beide.Het weer was helaas echt slecht. Op een freecampspot gingen we in een shed zitten omdat de overdekte kampeertafel niet voldoende was. Het weer werd erger en erger. Op een gegeven moment ging het onweren.We zagen een flits en daarna hoorden we een knal... We schrokken ons allemaal dood!! We hadden nog nooit zo een harde knal gehoord. Achter de shed was de bliksem ergens ingeslagen. We hoorden de bliksem gewoon knetteren en voelde de grond trillen.Het was heel spannend maar stiekem wel erg leuk!De buien waren doorgetrokken naar de volgende stadjes in de buurt. De straten waren helemaal onder gelopen. De brandweer was druk bezig om de straten weer leeg te pompen. Het leek er in sommige straten op of er een overstroming was geweest. Zo veel water door regen hebben we echt nog nooit gezien.

Het voordeel van samen reizen is dat we nu om de dag hoeven te koken/af te wassen. Dat is echt wel heel ideaal. Zo hebben we om de dag een rust momentje voor onszelf en heeft iedereen er voordeel uit. Door het slechte weer hebben we een waterproef regenzeil gekocht. De auto’s hadden we ongeveer 2.5 meter uit elkaar gezet en daar spanden we het zeil dan over en maakten we vast aan de tafel. Op deze manier konden we toch nog prima buiten zitten, lekker koken en spelletjes doen voor in de avond. CAMPING LIFE!!!

Door de buien door zijn we nog naar Big Banana geweest. Dit is een soort van informatief farm/museum. In een shed lieten ze een filmpje zien van de geschiedenis van de bananen in Australie. Ook hingen er borden met veel informatie over bananen. Het was een grappige farm/museum; zo leer je elke dag nog is wat!

Ondertussen maakten we onze weg naar boven en waren we aangekomen in Byron Bay. We konden het ook wel Heaven Bay noemen; want wat een leuk stadje was dit! Elke avond werd er op de straten life muziek gespeeld; iedereen danste, had een glimlach op zijn gezicht en was aan het genieten. Ook de restaurantjes waren hier super leuk. We konden hier een sushi treintje niet overslaan. Voor de mensen die dat niet kennen: Het is eigenlijk gewoon een normale sushibar alleen het verschil is dat alles op een soort klein lopend bandje staat rondom de keuken/bar heen. Jij als gast kan dan aan de bar zitten terwijl de sushi op dat bandje langs komt. Voor mensen die lang twijfelen is het misschien lastig want als je te laat bent; het lopende bandje loopt namelijk gewoon door. Echt een aanrader om te doen, maar Byron Bay is zeker niet de enige plek op de wereld die het heeft. Als je een avondje niet weet wat je moet doen of eten en je houdt van sushi; Ga naar een sushi train. Echt een aanrader! Het is leuk en lekker zelfs als je met een gezin gaat.
Alles in Byron Bay is hier gewoon leuk. Heel peacefull. Een hippiestadje. Een echte aanrader als je dus een keer in Australie bent. Wel als het mooi weer is. Want het strand is heerlijk! En je hebt ook nog eens gratis muziek van de mensen die gitaar spelen etc.Ook kan je een mooie wandeling maken in Byron Bay wat door het stadje langs de kust loopt. Het is een walk van ongeveer 1 of 2 uur.Omdat we het hier zo leuk vonden besloten we om een souverniertje voor onszelf te kopen. We hebben een kleine tattoo laten zetten als herinnering van onze reis en Byron Bay was voor ons de plek om het te zetten. Een palmboompje hebben we laten zetten. Een mooi teken van onze reis en de mooie momenten van Australie.
Na Byron Bay konden we natuurlijk haar zusje Nimbin niet overslaan. Nimbin is een stadje ongeveer een uur van Byron Bay vandaan. Backpackers die graag een jointje roken gaan naar Nimbin om daar wiet in te slaan. Nimbin is namelijk het enige stadje waar je op de straten van Australie wiet kan kopen zonder al te veel problemen van de politie.Toen wij er aankwamen was Nimbin uitgestorven. Dat was wel jammer want volgens mij kon het stadje er leuk uitzien. Hier hadden ze vele winkeltjes van herbs tot aan spulletjes voor het draaien van een goede joint. Ondanks dat het uitgestorven was liepen er wel vage mensen rond met de vraag of je wiet van ze wilden kopen. Voor ons als Nederlanders is zoiets bijna ondenkbaar. Want in Nederland kunnen we het gewoon halen in de coffeeshop en zal niemand op straat aan je vragen of je wiet wilt.
Nimbin is leuk! Maar als je het wilt bezoeken doe het dan wel op een mooie dag. Als het weer niet mooi is, wordt de sfeer snel bepaald. En Nimbin heeft niet veel activiteiten te bieden als het weer slecht is.

Na een paar hele leuke dagen te hebben gespendeerd in Byron Bay was het toch echt weer tijd om verder omhoog te rijden. Onze stop na Byron Bay werd Springbrook National Park. Een mooi national park met leuke walks en bezichtigingen.

Daarna zijn we omhoog gereden richting Brisbane. Hebben jullie toevallig iets meegekregen over de cycloon Debbie?! Zo niet, no worries! Wij hebben het verhaal uitgebreid voor jullie.
We zaten op een camping vlakbij Brisbane. Toen we gingen inchecken kregen we van de vrouw achter de balie meteen een waarschuwing dat het weer voor de komende dagen heftig wordt en dat er misschien een kans bestaat dat we niet verder omhoog kunnen reizen door cycloon Debbie. In Townsville was Debbie namelijk al aardig bezig geweest. Veel regen met hevige windstoten.
Brisbane is gelukkig nog wel een stukje van Townsville vandaan maar toch bestond er een kans dat wij het staartje van Debbie zouden krijgen. Dat betekent; niet de volle lading van de cycloon maar wel een stukje er van.In de namiddag kwam de eigenaar van de camping langs en waarschuwde ons voor morgen. Het zou namelijk echt gaan losbarsten. Omdat de camping vlakbij een rivier ligt zou dit gevaarlijk kunnen worden omdat het waterpeil dan gaat stijgen en dat betekent dat we geevacueerd moeten worden als campinggasten.De volgende ochtend loog het weer er niet om. Het leek net alsof iemand boven de wolken de kraan had open gezet. Gelukkig hadden we wel het blauwe zeil tussen de twee auto’s opgehangen. Wonderbaarlijk had die het nog prima gehouden in deze belachelijk regen. Op dit weer kon je je niet kleden. Daarom besloten we gewoon om onze bikini en zwembroek aan te doen en leuke beelden te maken met de GoPro.
Binnen een mum van tijd waren we zeiknat! Het leek wel of we onder de douche hadden gestaan!De eigenaar van de camping moest ons aan het begin van de middag evacueren want het waterpeil van de rivier bij de camping was zodanig gestegen dat we moesten vertrekken. Ze stuurden ons naar een grote hal waar we droog konden staan en veilig waren.Toen we aankwamen in de hal was er niemand anders van de camping. We belden nog maar een keer of we wel goed stonden. We waren toch echt op de goede plek. Misschien hadden mensen uiteindelijk besloten om toch nog te gaan rijden. Het werd door het nieuws afgeraden omdat er zware regen en windstoten zouden komen.In de hal waar we waren was gelukkig stroom en gratis wifi. Het was bijna te mooi om waar te zien. Rond half 10 ‘s avonds kwam er bewaking langs in de hal. Ze stuurden ons weg want ze hebben nooit toestemming gegeven om de hal als evacuatie gebied vrij te stellen.Ze stelden voor om bij de Mc Donalds te staan want die is 24/7 open, gratis wifi en een toilet. Alleen camperen bij de Mc Donalds is niet toegestaan dus we moesten het risico er maar op nemen.Gelukkig was de ergste regen en wind geweest toen we weer in de auto stapten opweg naar de Mc Donalds.
De volgende ochtend waren we nog wel terug gegaan naar de camping want het was natuurlijk belachelijk dat ze ons naar een plek stuurde wat schijnbaar niet eens was goedgekeurd als evacuatie punt. De eigenaar deed of ze van niks wist en wilden er niks mee te maken hebben. Ze reageerde nors en oneerlijk. We besloten om verder geen tijd er in te steken maar we vonden wel dat we het aan haar mochten melden.

Door alle hevige regen en wind was er veel beschadigd geraakt. Ook bepaalde wegen richting Cairns waren afgesloten. Dat was echt balen want de tijd ging natuurlijk gewoon door en we moeten voor 4 mei weer in Sydney zijn want dan gaat onze vlucht naar Auckland.We hadden gelukkig nog wel tijd maar ook bijvoorbeeld tours naar mooie gebieden als Whit Sundays waren afgelast. De Great Barrier Reef was ook heel erg beschadigd door Debbie.Het is wachten op goed weer en hopelijk zijn de plekken die nu niet toegangelijk zijn wel toegangelijk als wij er zijn.

We zaten wel een klein beetje vast. Het weer was jammer genoeg ook niet al te best. Veel regen en het was best wel frisjes. Voor een tropisch klimaat was het tenminste koud!Gelukkig was Fraser Island niet aangetast door Cyclone Debbie en besloten we om een drie daagse tour te doen. Een eiland met mooie must see spots. Fraser Island is het grootste zandeiland te wereld. Je kan er alleen komen met een 4wd auto of een tour doen. Wij gingen dus voor de tour. Het was erg leuk. We zaten in een 4wd bus. En dat is eerlijk gezegd een echte ervaring. De bus gaat echt alle kanten op en het is heel gek om met zo een mega zwaar ding over het zand te rijden zonder vast te raken.Er zijn mooie plekken te bezichtigen op Fraser Island. Een mooie lake met prachtige blauwe kleuren, mooie zandheuvels, mooie routes met de bus over het strand etc.Voor de mensen die Fraser Island graag willen bezoeken... Een drie dagen tour is naar onze mening wat lang. Het is prima te doen in 2 dagen. De dingen die je namelijk op dag 3 gaat doen van de tour is makkelijk te missen want het is niet heel bijzonder en qua prijs scheelt het ook best wat.

Na Fraser Island zijn we doorgereden naar Eugenella National Park. Hier was ook nog een kans om een vogelbekdier te zien. Ruud wilden deze graag zien dus besloten we een walk te doen naar de lake waar die te zien was.Na een klein uur hadden we hem helaas nog niet gezien. Net op het punt dat we wilden vertrekken zagen we iets in het water. En ja hoor, daar was het speciale beestje weer te zien. Ze zijn zo enorm schattig. Wel zijn ze kleiner dan iedereen verwacht!Ook was er nog een mooie walk te doen dit National Park dus besloten we die een dag later te doen. De walk door de rainforest heen naar een waterval. We waren vergeten dat het schoolvakantie was dus het was best wel afgeladen. Maar ondanks de drukte was het plekje wel erg mooi.Ruud besloot om van de rotsen te springen bij de waterval. Er waren nog meer mensen die dat deden. Er was zelfs een oude man die gerust een paar keer van de rotsen af sprong. En nee het was niet maar 2 meter hoog het was echt wel 6 a 12 meter hoog. Dus het was een stoere opa!Ruud wilde zijn sprong wel met zijn GoPro filmen. Hij sprong van de rots af en kwam weer boven water en zwom rustig naar de kant toe. We zagen dat zijn handen leeg waren... Dat kon maar 1 ding betekenen: GoPro was uit zijn handen gevallen en naar de bodem gezonken.En dat was dus helaas ook het geval. Hij was terug naar de auto gerend om onze duikbril te pakken en hopelijk was het niet te diep om te kijken waar zijn GoPro precies zou liggen. Na 10 minuten kwam hij weer bezweet terug met onze duikbril.Het water was ook nog best koud en donker dus hopelijk kon hij hem wel vinden. Ook had hij zijn duiklampje meegenomen en kon hij zijn GoPro makkelijker vinden. Na enkele minuten in het koude water te hebben gezocht zag hij een reflectie van wat zilvers op een steen. Het lag best wel diep maar Ruud heeft ook zijn duikbrevet dus hij kan wel even zijn adem inhouden en diep onder water gaan is voor zijn oren geen probleem. Na 1x duiken had hij hem dan. Wauw wat een geluk! Het filmpje daarintegen was ook super grappig geworden!!! De GoPro had de hele tijd aangestaan dus en het water was helder. Toen Ruud terug aan het rennen was naar de auto, was zijn GoPro nog aan onder water. Op de beelden konden we zien dat er een kreeftje nieuwsgierig naar zijn GoPro ging en maakten hem schoon. Super leuk filmpje om als herinnering te hebben van zo een geluksmoment.

Het was weer tijd om een stukje omhoog te rijden. We gingen naar Airlie Beach. Onderweg was de schade van Debbie duidelijk zichtbaar. Veel omgevallen bomen, halve reclameborden en modderige straten.Eenmaal aangekomen in Airlie Beach scheen de camping waar we heen wilden gesloten te zijn vanwege de schade. Gelukkig was er nog een andere camping die wel open was. Het hele stadje Airlie Beach zag er best beschadigd uit. Wel heel erg jammer want het was eigenlijk een soort tweede Byron Bay. Door de storm zag het er alles behalve zo uit helaas, het leek eerder een verlaten stadje aan het strand. We besloten hier dan ook niet lang te spenderen want dat was echt een beetje zonde van onze tijd.Op naar Magnetic Island! Dit is een eilandje 8 kilometer uit de kust van Townsville. We hadden daar een autootje gehuurd om het eiland te verkennen. Het is een heel klein eiland dus het zou eventueel ook met een scooter makkelijk te verkennen zijn. Omdat wij met zijn 4en waren was een auto veel voordeliger dan een scooter.Jammer genoeg zat het weer niet echt mee; het was namelijk flink bewolkt en iet wat aan de frisse kant. Dat nodigde ons dus niet echt uit om te gaan snorkelen. Magnetic Island is namelijk een goede plek om te gaan snorkelen maar wij hadden het over geslagen. Misschien komt het ook stiekem een beetje omdat we wel toe zijn aan een ander land. Na zo een lange tijd raak je toch gewend aan een land en krijg je verlangen naar nieuw avontuur.Anyhow! Magnetic wordt ook wel Maggie genoemd door de Aussies. Maggie hadden we na een paar uur wel gezien. Misschien komen we ooit nog wel terug als het weer beter is!

Alex zijn reis zat er helaas alweer bijna op. Hij ging ons verlaten. Zijn vlucht gaat namelijk vanaf Brisbane naar Japan en dan weer terug naar huis. Het was wel gek om van iemand afscheid te nemen die toch 2 maanden met ons meereist en weer zijn eigen reis vervolgd! Natuurlijk hartstikke leuk! We zijn ook wel benieuwd hoe hij het in Japan gaat krijgen want wij gaan daar ook nog heen. Misschien kan hij ons nog wat dingetjes aanraden; dat is het leuke als je andere reizigers ontmoet!

Nu ging de reis weer verder met ons drietjes. Wij zijn daarna doorgereden naar de mooiste waterval van heel Australie gereden. De ‘Wallaman falls’. Het weer was niet geweldig maar het is juist wel mooi om met een klein beetje regen naar een grote waterval te gaan; dat geeft wat extra sfeer. De waterval is 268m hoog en heeft ook zo een hoge vrije water val drop. Echt heel erg mooi. Super ook om hier foto’s van te maken.

Terwijl Ruud ondertussen een beetje aan het zoeken was naar werk in omgeving van Cairns etc. waren wij ons een beetje aan het focussen op Nieuw Zeeland.Ruud wilt namelijk graag zijn second year visa halen en dan is het nodig om 88 dagen op een farm te hebben gewerkt. Precies hetzelfde als wat wij ook hebben gedaan.Omdat wij natuurlijk nu ook bijna weggingen was het nodig om de alvast op Gumtree te zetten. Dit is precies hetzelfde als marktplaats. Helaas hadden we niet echt veel reacties. We hadden wel een mooie tekst geschreven en goede foto’s gemaakt. Fingers crossed dat we hem zo snel mogelijk kunnen verkopen.

Op naar Paronella Park. Dit is eigenlijk echt een heel leuk park om te bezoeken. Het is letterlijk een paleisje middenin de natuur. Een meneer genaamd Paronella had vroeger hard gewerkt in de suikerriet industrie. Doordat hij zo hard gewerkt had; had hij geld gespaard want hij had een stuk land op het oog wat hij graag wilde kopen.Hij kocht het land en ging mooie gebouwen maken op zijn land wat net leek op paleisjes. Vandaag de dag is er niet veel meer over van de gebouwen want de gebouwen waren voornamelijk van beton en zand gemaakt. Meneer Paronella had alleen een suikkerriet werk geschiedenis en verder niks als bouwman. Toch heeft hij zijn droom waar gemaakt en dat is mooi om te zien dat je dat nog steeds in het park terug kan zien. Wel was hij slim genoeg om een stroomnetwerk uit de krachtige waterval te halen die op zijn land stond.Een park die je echt aan het denken zet! Dromen zijn niet onmogelijk zolang je het maar doet ;) !! And thats how it is.

Ondertussen waren we al wel een paar keer gebeld door mensen voor onze auto. Helaas zaten er niet echt serieuze mensen tussen. Ze wilden onze auto alleen maar kopen voor $600 etc. Dat zagen wij niet zo zitten. We hopen er namelijk nog wel een klein beetje geld uit te halen zodat we dat geld weer kunnen spenderen in Nieuw Zeeland en zelfs nog een klein beetje geld mee te nemen naar Nederland als we klaar zijn met reizen.

Bijna door Australie heen. Het zit er bijna op. Het laatste deel van Australie wat we bezoeken is Cape Tribulation. Een mooi deel wat zeker niet overgeslagen mag worden.We bezochten de Mosman Gorge. Dit was niet echt heel erg speciaal, het was hier gigantisch druk! Dus we dachten dat het heel erg mooi was maar we vonden het alle drie een beetje tegenvallen! Het was een gorge met een mooie groene kleur en wat stenen. We snapten niet zo goed wat mensen hier nou heel speciaal aan vonden. Maakte verder ook niks uit! We hadden nog wel op een leuke plek geslapen daar vlakbij. Feathers and Friends heette het plekje. Het was iets van $6 pp. en het was op het land van mensen. De ingang alleen al was super mooi. Aan alle twee de kanten was allemaal bamboe. Het liep als een soort tunnel gebogen naar elkaar toe. Een tunnel van bamboe met prachtig licht van de laaghangende zon.Na deze mooie bamboe tunnel stond een bordje: ‘Horn twice and someone will come to your car’. Wij toeterde twee keer en er kwam een oude man ongeveer in de 60 op een fietsje ergens van achter zijn huis vandaan fietsen.Het was een vriendelijke man. Hij liet ons even zijn mooie stuk land zien. Een prachtige onderhouden tuin met super vele soorten vogels. Vogelspotters van over de hele wereld kwamen naar dit plekje om een speciaal vogeltje te bekijken: Buff breasted paradise kingfisher. Wel jammer want het vogeltje was net 2 weken geleden vertrokken. Ze vliegen namelijk naar een ander land om daar te broeden.Later toen de man met ons aan het praten was kwam er een oud vrouwtje aanscheuren op een soort van golfkarretje. Ze begroette ons. Dat was zijn vrouw. Zo schattig en fit oud stel hebben we nog nooit gezien. Ze hadden het echt goed voor elkaar want hun tuin zag er spik en span uit. We hebben het dan niet over een achtertuin van 3 bij 3 maar echt om een paar voetbalvelden. Na deze lieve mensen gedag te hebben gezegd zijn we onze weg vervolgd naar onze laatste bestemming; Cape Tribulation.Eerst reden we naar Palm Cove. Een leuk plekje aan het strand met palmbomen tot aan het strand. Het geeft een mooi tropisch idee als je over het strand wandelt. Jammer genoeg was het weer bij ons minder maar door de palmbomen en het mooie strand was de zon er makkelijk bij de fantaseren.Om naar Cape Tribulation te gaan, ga je eerst met een pondje naar de andere kant van het water en gaat daar de weg verder. Na het pondje wordt de weg heel erg mooi. Eerst heb je een mooie weg langs de kust en daarna neemt de weg je mee door een regenwoud. Tegen deze weg was eerst flink protest gedaan want het regenwoud zou hierdoor wel aangeraakt moeten worden. Uiteindelijk is de weg er toch gekomen en ergens toen we door het bos reden op de geasfalteerde weg begrepen we ergens wel dat het zonde was/is van het regenwoud.We hadden wel weer een nieuw verkeersbordje gezien met een dier. In Australie hebben we echt heel veel verkeersbordjes gezien met verschillende dieren en deze keer was het een Cassowary.We hadden een walk gedaan in Cape Tribulation. De Jindalba walk. Een leuke walk door het regenwoud heen. Jullie raden nooit wat we hadden gezien... De Buff Breasted paradise kingfisher. Een heel mooi elegant vogeltje en wat hadden we een geluk dat we hem zagen. Ook zagen we verderop tijdens onze walk een klein bruin biggetje. Heel schattig! Hij zat lekker om zich heen te froeten en scheen van ons helemaal geen last te hebben. Op het einde van de walk liepen we naar onze auto toe en zagen we ook nog een Cassowary. Echt een heel mooi beest. Het lijkt wel een beetje op een emoe maar toch is een Cassowary wat grof gebouwd.Mooier konden we onze laatste walk in Australie niet afsluiten!

Onze auto is nog een verhaal apart. We gaan hier maar verder niet te veel op in. Het komt er in ieder geval op neer dat we hem nog hebben weten te verkopen na heel wat flyers te hebben opgehangen in Cairns.Best gek om je huisje af te staan. Maar het was nog een goede auto en ze verdiende echt nog een tweede roadtrip met andere backpackers.Woepieeeee weer in hostels slapen! Best wel gek om na zo een lange tijd weer in een hostel te slapen maar ergens ook wel lekker, gewoon een bedje en douchen wanneer je wil !! Dat is met de auto toch wel even een ander verhaal.In Cairns hebben we een vlucht genomen naar Sydney. Hier hebben we nog 2 dagen gespendeerd.In Sydney hebben we nog onze laatste dingetjes moeten regelen voor onze belasting en pensioen. Omdat we hier natuurlijk gewerkt hebben etc zijn dat nog wel even de dingetjes die we moesten regelen want geld is geld !!

Thanks Australie voor de speciale tijden die je ons hebt gegeven. Ons letterlijk de andere kant van de wereld hebt laten zien en hoe groot je eigenlijk wel niet bent. We hebben 44.000km gereden en hebben echt bijna alles gezien wat er te zien valt.Het was een mooie tijd met veel mooie herinneringen die we hebben gemaakt.Nu is het tijd voor een nieuw avontuur en gaan we naar je buurvrouw Nieuw Zeeland.4 Mei hebben we het vliegtuig gepakt naar Auckland (Nieuw Zeeland. Vanaf Sydney was het gelukkig maar 2.5 uur. We zaten weer in een luxe vliegtuig. We kregen zelfs eten en konden films kijken. Zo gaat de 2.5 uur gelukkig snel voorbij.Eenmaal aangekomen in Auckland moesten we nog 2 a 3 uur wachten op onze vlucht naar Christchurch want daar begint ons nieuwe avontuur met onze nieuwe camper weer.

Let the new adventures begin again !!!!

Bijna klaar! Door met reizen; Oostkust here we come

Lieve lezers,

Nog bedankt voor de felicitaties! Lezen jullie nog wel vertrouwd onze verhalen?We krijgen namelijk steeds minder reacties en steeds minder lezers (jaaa dit kunnen wij stiekem gewoon bekijken op onze site).

Ook deze keer hebben we ons best gedaan om jullie weer een leuk verhaal te bezorgen. Dus deze keer hopen we wel weer op meer lezers en reacties hoor!

WERK

Jammer maar helaas, het moet toch gebeuren... WERK!Gelukkig hoeven we maar tot 1 maart en dan zijn we helemaal klaar. Eigenlijk mogen we ook niet echt klagen want in die 2 jaar tijd dat we van huis weg zijn hebben we maar 5 a 6 maanden gewerkt.Als het goed is hebben we dus genoeg geld gespaard voor de komende tijd want er staat namelijk veel op de planning maar daar vertellen we later meer over!

De hele maand december hebben we ons echt uit de naat gewerkt! We begonnen 6:30 en waren klaar rond 16:30. Het was dan ook echt vol seizoen. Van 4 december tot en met 30 december hebben we elke dag wel minimaal 10uur gewerkt zonder dagen vrij! Het was echt full on! De maand december is ons dan ook echt voorbij gevlogen. Maar het harde werken wordt zeker beloond. De maand december was dan ook echt goed verdienen. Zo maakten we al gauw $300 per dag per persoon. Dus reken maar uit :PMet kerst hebben we ook gewerkt. Vanuit werk kregen we een heerlijke lunch en ook nog eens $50 per persoon cash in hand bovenop wat we die dag nog verdiend hadden. De boer was iedereen heel dankbaar om tijdens kerst te werken en vandaar dat hij iedereen een lunch wilde geven en nog een kerstkado; de $50. Ja, we hebben het echt getroffen op dit farm! Dat was ook een van de redenen waarom we terug waren gegaan.

Tijdens oud en nieuw hadden we een hotel geboekt. In de avond hadden we lekker pizza besteld en rond een uurtje of half 12 gingen we de straat op om een mooi plekje te zoeken om het vuurwerk te bekijken. Het was erg gezellig maar het vuurwerk viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Tsja, wij denken dat Sydney gewoon onverslaanbaar is als het gaat om de vuurwerkshow.Net als in Nederland waren de feesten hier ook aardig duur dus na het vuurwerk hadden we gewoon een klein feestje op onze hotelkamer gemaakt wat ook erg gezellig was.

De hele maand januari hebben we ook nog lekker hard gewerkt. Dat betekent dat de dagen voorbij vliegen.Jullie zullen wel denken; Doen jullie dan niks anders? Eerlijk gezegd doen we niet veel, nee! We staan om 5:40 op gaan er om 6:00 uur uit en dan werken we meestal tot 16:00 uur. Dan is het nog een klein kwartier rijden naar onze free campspot en dan is het alweer bijna tijd om te koken.In januari hadden we iets andere werktijden omdat het fruit ook steeds ietsjes minder wordt. Helaas merkten we dat meteen op onze salarisstrookjes maar ach we mogen echt niet klagen. We verdienen nog steeds boven het gemiddelde uurloon (en dat is $22.33).In januari hadden we gelukkig wel wat meer vrije dagen. Dat betekent dus ook iets meer vrije tijd. En zoals we allemaal weten: Vrije tijd is geld uitgeven en leuke dingen doen!!!!We hebben even onze gardarobe vervangen voor een nieuwe. Even geshopt en weer leuke kleren gekocht want onze andere kleren waren toch echt wel een beetje op.We zijn ook nog naar de film geweest. De film Moana hebben we gezien. Een leuke animatie die zeker aan te raden is om een keer te kijken op een regenachtige zondag!Toevallig hadden we nog contact met een oude collega van ons en daar hadden we ook gezellig even wat mee gegeten. Na al dat harde gewerk is het natuurlijk ook even goed om de sociale contacten in stand te houden haha!

Alsof we nog niet genoeg gekregen hadden van onze baas; We zijn ook nog is met zijn allen uit eten geweest op de kosten van het bedrijf. Super gezellig! Zo leer je tenminste iedereen een beetje kennen in plaats van op werk tussen de berries praten (als er tijd voor was).

Toen was het alweer februari. De tijd is voor ons echt voorbij gevlogen! De maand februari hoorde eigenlijk heel goed te lopen want er zouden nieuwe blackberries in de bloei komen. Door het slechte weer zijn deze helaas niet allemaal goed gerijpt dus dat betekent veel jam berries (berries die niet goed zijn om te verkopen maar wel voor jam). De jamberries levert ons bijna geen geld op dus daarom worden we dan ook per uur betaalt. Inprincipe is daar helemaal niks verkeerds aan maar natuurlijk is het veel fijner om gewoon goede berries te plukken zodat we meer zouden kunnen verdienen.Omdat er bijna geen berries zijn moeten we ook ons favoriete klusje doen: Onkruid wieden.WOEHOEEEE dat is echt ons favo job... NOT!Met 30 graden onkruid wieden is niet echt fijn maar geld is geld.Als er weinig werk is betekent het dat we labour werk moeten doen.Dit zijn verschillende werkzaamheden zoals: Onkruid wieden, frambozenplanten kort knippen; zodat ze weer opnieuw kunnen groeien. De frambozen planten kunnen 2x geplukt worden in het jaar. Begin december tot half januari en daarna moeten we ze kort wieken en ze weer allemaal sorteren tussen de touwtjes zodat de planten mooi recht blijven staan. Dan moeten we een maandje/anderhalve maand wachten en dan kan er weer rond half februari begin maart geplukt worden tot mei/juni. maar tot die tijd moeten we labour werk uitvoeren. En dan is er nog een baantje en dat is de bramen kort wieken en de nieuwe planten uit elkaar halen en over de touwen gooien zodat ook die weer overzichtelijk kunnen groeien voor de plukkers. Maar dit is dan toch wel echt het ergste baantje want die dingen hebben echt scherpe dorens en ook nog eens overal. De dorens zijn zo scherp dat we het zelfs door de speciale handschoenen voelen. De planten zitten helemaal in elkaar verstrengeld en moeten worden uitgesorteerd. Bramen zijn eigenlijk onkruid. Dit houdt in dat de uiteinden van de plant weer in de grond kunnen groeien en zo kan het voor eeuwig door blijven gaan. Dit moeten we dus voorkomen door ze een soort van uit de knoop te halen en over de touwen te gooien die ongeveer op een hoogte hangen van 1.6m. Soms duurt het super lang om een row (laan) te sorteren; denk hierbij 2-3 dagen voor een row! Dan hebben wij toch echt liever plukken in plaats van labour! Aan het eind van de maand worden de berries steeds wel ietsjes beter dus gelukkig hoeven we geen onkruid meer te wieden maar kunnen we ons focussen op de berries.

BIJNA KLAAR

Op werk, werkt er ook een Italiaans stel die ons hadden uitgenodigd om lasagne bij ze te komen eten. Dit konden we natuurlijk niet afslaan. Het was erg gezellig en we hadden heerlijk gegeten. Een heerlijk echte lasagne uit Italie. JAMMIE dat was echt smullen. Dat is weer eens wat anders dan noodles en groenten.

Ook hadden we afgesproken met een Italiaans stel die we in Darwin hadden ontmoet. Daar zijn we nog steeds gezellig in contact mee gebleven en toevallig waren zij in Melbourne. Zij gaan binnenkort terug dus het leek ons een leuk idee om uit eten met ze te gaan vlak voordat ze weer terug naar Italie gaan.Dit was erg gezellig! Lekker gekletst en goed gegeten.

AFTELLEN

Vandaag (27 feb) hoeven we nog maar 2 dagen!!!Tellen jullie met ons mee af?

REIZEN

1 maart is onze laatste werkdag. Voor we het weten is het allemaal zo voorbij.
2 maart gaat de auto naar de garage voor haar laaste check. Nog maar 2 maandjes en dan is ze toch echt op zoek naar een nieuwe eigenaar! De auto maken we ook nog even schoon want tijdens het vele werk hebben we niet echt tijd gehad om haar schoon te maken.
3 maart: Rijden rijden rijden in ons schone, gecheckte wagentje. We gaan nu onze reis weer voortzetten naar Sydney.
4 maart: Moeten we in Sydney zijn want dan kunnen we ons harde werken eindelijk belonen. Een goed festival + een heerlijk hotel EN er komt ook nog een vriend van ons uit Nederland dus dat wordt een hoop gezelligheid.
5 maart: Brak in de hotelkamer en lekker relaxen en bijpraten met onze vriend!!!
6 maart: Begin maken aan onze laatste twee maanden in Australie.

DE OOSTKUST

We gaan 2 maanden de oostkust van Australie doen. Hier gaan we veel rainforest zien en veel mooie stranden waar we heerlijk kunnen relaxen en kunnen genieten van al het moois wat er komen gaat.We hebben nog niet echte plannen wat we precies gaan doen. Dus dat wordt Visitor Centres afgaan en kijken wat er allemaal te doen is. Natuurlijk hebben we al wat dingen in ons hoofd om te zien maar niet alles is te vinden in de boeken!We hebben vaak ook gesprekken met locals die met alle liefde willen vertellen wat voor moois er allemaal te zien is.

Eind April willen we in Cairns zijn om ons huisje (de auto) te verkopen. Hopelijk vinden we gauw mensen die hem willen kopen want dan zijn we daar vanaf.

DE REIS

4 meigaat onze vlucht van Sydney naar Nieuw Zeeland.
Van Cairns gaan we dus niet meer terug naar beneden rijden maar dat doen we gewoon met het vliegtuig want onze vlucht naar Auckland gaat vanaf Sydney.
In Nieuw Zeeland staan ook weer voldoende kilometers in de auto op ons te wachten. In Auckland blijven we 2 a 3 dagen. Dan gaan we nog een campervan huren! Hier hebben we echt zin in. We gaan voor een klein beetje meer luxe dan we nu hebben. Dit busje heeft een koelkastje en magnetron. We kunnen binnen koken... Heerlijk wat luxe!
Er kunnen 4 mensen in het busje.Ook komt hier weer een andere vriend van ons naartoe. Als het goed is gaat hij met ons meereizen voor 3 maanden dus dat wordt erg gezellig.
We beginnen in Auckland (Noordereiland). Hier blijven we 3 a 4 weken en dan gaan we naar het Zuidereiland waar we ook zo een 3 a 4 weken blijven.
Op 3 juli gaat onze vlucht van Auckland naar Bangkok. In Bangkok blijven we niet. We hebben ervoor gekozen om Thailand over te slaan aangezien dan net het regenseizoen begint. Vanuit Bangkok vliegen we daarom door naar Kuala Lumpur. Kuala Lumpur is alleen een tussenstop om door te vliegen naar Brunei (het Maleisische gedeelte van Borneo). Heel misschien vliegen we op Pontianak ipv Brunei maar dat moeten we nog even goed uitzoeken.
Balikpapan wordt onze eindbestemming van Borneo. Vanuit hier vliegen we weer terug naar Kuala Lumpur (5 augustus). Onze vriend gaat dan terug naar NL maar wij reizen nog 1 maandje langer door.
Vanuit Kuala Lumpur vliegen we dan door naar Tokyo. In Japan blijven we ongeveer 3 weken en dan gaat onze vlucht 30 augustus in de nacht dus komen we aan op 1 spetember.

Wauw... het is heel gek om dit te vertellen haha maar nu gaat het dan toch echt gebeuren! 1 september komen we thuis!! Dus voor de geen die ons weer warm willen verwelkomen in Nederland... We will see you on Schiphol the 1st of September!!!

(LET OP: Dit is nog ons voorlopige ticket, dit betekent dat de einddatum nog kan veranderen. Vandaag willen we de ticket namelijk definitief boeken en dan laten we jullie zsm weten of het 1 september blijft)

Dikke kus en tot gauw weer met verhalen en foto’s van de Oostkust van Australie.

Darwin naar Adelaide

Daar zijn we weer lieve lezers!!

We zijn als allereerst mega benieuwd hoe het nou eigenlijk met jullie gaat. Want jullie weten hoe het met ons gaat maar wij horen ook graag hoe het met jullie daar gaat in het waarscshijnlijk nu toch wel koude kikkerlandje.

Bali:

Op Bali hebben we genoten. We hadden heerlijk weer en wat was het toch heerlijk om weer even herenigd te zijn met onze familie.

Lekker gegeten veel gekletst. Gewoon alsof we elkaar gisteren nog voor het laatst hadden gezien. De dagen vlogen voorbij en daarom hebben we extra van elkaar genoten.

Lekker restaurantje hier, natuurlijk veel Bintang gedronken en nog wat mooie tempels bezocht want als je zo ver bent moet er ook wel wat cultuur geproefd worden.

We hebben weer even een familybooster gehad dus we kunnen er nu nog zeker een jaartje tegenaan!

Door onze vakantiemood hadden we onze vlucht gemist. We moesten in de nacht vertrekken maar wij hadden ons vergist met een nacht ervoor dus we wilden ons die middag inchecken en toen kwamen we er achter dat onze vlucht die nacht daarvoor al vertrokken was. We moesten alle twee echt enorm lachen. Ach kan gebeuren. Alleen het vervelende was dat onze auto bij een gezin stond in Darwin die we eigenlijk helemaal niet zo goed kende. Na wat sms contact met hem te hebben gehad, besloten we uiteindelijk om onze vlucht 7 dagen later te nemen dan gepland. Dit was de goedkoopste ticket en Bali is in het dagelijkse onderhoud nou eenmaal goedkoper dan Australie. De laatste 7 dagen was het weer jammer genoeg wel iets minder maar dat vonden wij niet zo erg. Lekker geluierd en voor je het weet moeten we alweer weg.

Deze keer hadden we niet de vlucht gemist en waren we vroeg in de ochtend aangekomen in Darwin.

Australie:

Na 2 dagen even bij te zijn gekomen van het verschrikkelijke hete weer in Darwin gingen we onze reis weer vervolgen.

Voor de geen die het nog niet wisten: Onze reis verloopt niet meer van Darwin naar Cairns maar van Darwin terug naar Adelaide. Zo rijden we toch nog door het midden naar beneden en kunnen we de speciale Uluru Rock (Ayers Rock) nog zien.

Door het midden heen is het vooral veel rijden en niet zoveel doen. Voor sommige mensen is het saai en anderen vinden het heerlijk. Wij vinden het wel weer even leuk om te touren en binnenkort weer wat leuke en mooie dingen te zien/doen.

Onze tussenstopplekjes om te slapen stelden niet zo veel voor. Langs de weg hadden we wel veel vee lopen. Dat betekent goed opletten en wat vaart verminderen want je weet maar nooit wat die beesten doen. Want als ze van je schrikken hoop je maar dat ze de andere kant op rennen ipv de wegkant op want dat is het laatste wat je wilt hebben: Een koe of schaap tegen of onder je auto.

Ook hadden we onderweg een groot zwart zwijn langs de kant zien liggen; die kunnen we ook afstrepen van het meest rare aangeredendiersoort in Australie.

Wat we gelukkig wel merkte; hoe meer we naar beneden reden hoe koeler het werd in de nacht. EINDELIJK!!!! Yes hier hadden we zo naar uitgekeken.

In Darwin is het namelijk s’ nachts ook echt niet uit te houden in de auto. Overdag is het 35 tot 40 graden en ‘s nachts is het 28 graden zonder een zuchtje wind. Dus dat betekent zwetend in slaap vallen en zwetend wakker worden. Het komt vooral door de hoge luchtvochtigheid waarom het daar zo benauwd en bezwetend is.

Meer richting het centrum van Australie is het nog steeds wel warm maar geen hoge luchtvochtigheid. Gewoon een droge hitte wat veel beter uit te houden is.

We rijden dus eigenlijk zo een +-300km iedere dag. We moeten toch wel een beetje tempo erin houden want anders duurt het gewoon ontzettend lang voordat je echt weer wat leuks gaat zien of doen.

4 Dagen na Bali waren we dus alweer aangekomen in Alice Springs. Dit is het rode centrum Australie. Het is nog een best grote stad ook. Dus als er nog boodschappen gedaan moeten worden is dit de beste plek om je inkopen te doen. Tuurlijk zijn er ook nog wel roadhouses waar je water etc zou kunnen halen maar daar betaal je al gauw $4 voor een fles water van 1,5L en in de normale supermarkt betaal je $0,80 voor een 1,5L fles water. En als backpacker wil je zeker geen dief van je eigen portomonnee zijn. Wij hadden dus genoeg water ingeslagen voor een aantal dagen.

Na de boodschappen was het tijd om wat informatie op te doen bij de Visitor Centre. Er was nog best veel te doen in de omgeving van Alice Springs. We besloten dan ook hier dan een paar dagen over te doen. We hebben tenslotte alle tijd van de wereld.

We zijn doorgereden naar Trephina Gorge National Park. Hier hebben we een walk gedaan door een gorge. Het was een mooie plek en heel weinig toeristen. We hebben hier zeker nog een paar mooie foto’s kunnen schieten. We besloten om hier een dagje te blijven slapen, morgenochtend nog een walk te doen en daarna door te gaan naar Emily and Jessie Gap. Dit stelde voor ons niet zo heel veel voor. Wel was er nog wat rockart te bezichten van wat er van over was. Door het weer wordt de kwaliteit van de tekeningen minder. De tekeningen die onder een afdakje zijn gemaakt zijn nog duidelijk zichtbaar en dat is heel bijzonder om te bekijken. Alhoewel de muurtekeningen in Kakadu wel mooier en duidelijker zijn.

Opweg naar de andere kant: McDonnell National Park. Hier zijn ook een paar Gorges maar hier zit nog wel water in. In Trephina National Park is namelijk alleen een droogstaande gorge. Maar ook dit gaf juist een heel mooi beeld.

Het water was erg koud en dus prima om even af te koelen want het is hier wel erg warm. Toch al wel gauw 38 graden als het niet meer is.

In de ochtend waren we alweer vroeg wakker en besloten we om de dag te beginnen met een ochtendduik in het heerlijke koude water.

Na McDonnell National Park vervolgden we onze weg weer naar Alice Springs. Omdat het zo ongelooflijk warm is drink je met zijn tweeen al gauw 2 a 3 liter per persoon dus het was weer tijd om in Alice Springs wat water te halen. Daarna reden we door naar Kings Canyon. Althans een free campspot iets daarvoor want het was nog best een pittig stukje rijden van Alice naar Kings Canyon.

In Kings Canyon zelf kan je namelijk niet gratis slapen. Als je daar dus wilt slapen dan ben je verplicht om daar op de camping te slapen. Gelukkig had de camping een zwembad waar je lekker kon afkoelen na een wandeling te hebben gedaan in Kings Canyon.

Omdat het weer erg heet is de afgelopen dagen zijn de walks in het National Park alleen maar toegangelijk voor 9uur smorgens en daarna wordt het gesloten omdat de temperaturen dan te hoog zijn.

Wij waren dan ook voor 9uur smorgens aan de wandeling begonnen en het was echt heel spectaculair. Mooie omgeving hoog op rotsen en prachtige uitzichten. Rond 11uur wilden we een beetje doorlopen want het begon toch echt wel heet te worden. We hadden natuurlijk wel water mee en een hoed op maar toch is het gewoon te heet voor je lichaam en hoofd. Na de wandeling was ons plan om richting Uluru te rijden. Uiteindelijk besloten we om iets voor Uluru te slapen.

De weg naar de Uluru Rock is speciaal en mooi. Onderweg kom je een grote rots tegen en in eerste instantie denk je dat het Uluru is maar al gauw buigt de weg af van de rots dus weet je dat het Uluru toch niet is.

Na een paar kilometer vang je een kleine glimp op van de magische grote rots Uluru. Wauw!

Dit was zo speciaal en bijzonder. We vonden het echt heel erg mooi en interessant. Het heeft zulke mooie patronen in de rots wat het heel bijzonder en mooi maakt met het lichtinval van de zon.

Ook in dit National Park is helaas geen freecampspot. Gelukkig had de camping een goede actie: 3 dagen slapen is 2 betalen. Hier hadden we maar gebruik van gemaakt. Ook is er een entree te betalen van $25 pp maar deze is dan wel 3 dagen geldig.

In de avond besloten we om zonsondergang te kijken bij Uluru. Jammer genoeg was het heel erg bewolkt dus de mooie kleurveranderingen konden we niet heel goed zien. Maar alsnog was het heel erg speciaal om de rock van dichtbij te bekijken.

We besloten om morgenochtend om 4:30 op te zijn om de zonsopgang te bekijken. Het was heel erg druk. Zonsopkomst is namelijk erg bekend om te doen bij de rock. Het was erg bijzonder.

We besloten om na de de zonsopgang de walk te doen om de rock heen van 10km.

Het was echt heel bijzonder. Tijdens de walk stonden er ook informatie borden wat ze bij dat stuk van de rock deden dus bijvoorbeeld koken of een ceremonie hadden die zij belangrijk vonden bij de rock. Dat maakte de walk leuk en interessant.

Na de walk gingen we even een duik nemen in het zwembad en daarna wilden we zonsondergang bekijken bij Kata Tjuta. Kata Tjuta is ook een prachtige rockformatie die zeker niet vergeten mag worden. Als je dus een keer naar Uluru gaat is Kata Tjuta zeker de moeite waard om heen te rijden.

We besloten ook bij Kata Tjuta de zonsopkomst te bekijken. Dus dat betekende weer 4:30.

Ook deze zonsopkomst was echt heel erg speciaal. Het was een mooie plek om zonsopkomst te bekijken want vanuit hier konden we Uluru ook nog van ver weg bekijken. Na de zonsopkomst besloten we ook hier om een walk te doen van 10 km.

Van deze walk hebben we ook erg genoten. Het was prachtig. Deze walk ging niet om Kata Tjuta heen maar er doorheen. Dit was echt heel erg mooi en speciaal. Hoge muren en vogels die op hoge meters in de muren een nestje hebben. Het is gewoon magisch.

De laatste ochtend alweer in Uluru National Park. We hoefden gelukkig niet zo vroeg op. Wel moesten we om 10uur uitchecken.

Na een geweldige tijd bij Uluru en Kata Tjuta ging onze trip weer door naar Coober Pedy.

Coober Pedy staat ook wel bekend om zijn opaal.

Australie levert maar liefst 90% van de opaal aan de hele wereld. De grond is bevat de juiste mineralen waardoor opaal ontstaat.

De man in de Visitor Centre gaf ons veel informatie over de geschiedenis van opaal. Er is een mogelijkheid dat je zelf opzoek gaat naar opaal; dat noemen ze hier noodlen. Ze hebben dit speciaal gedaan voor mensen die gratis kunnen rondsnuffelen op de bergjes van steen en zand. Mensen kunnen daar namelijk niet zomaar rondlopen in de wijde omgeving omdat er veel graaftunnels zijn. Er zijn al enkele toeristen en ook landelijke mensen overleden omdat ze nieuwsgierig zijn en toch willen rondkijken voor opaal.

Ze hebben daarom het openbare noodle gebied gemaakt om op een veilige manier mensen te laten zoeken naar opaal.

De man van de Visitor Centre vertelde ons dat er twee weken geleden, een Duitse jongen was die een opaal had gevonden van een waarde van $10.000. De jongen had het gevonden na 2uur graven bij het openbaar noodlen.

Natuurlijk kunnen wij ons niet laten verslaan door een Duitser en kochten wij een schep en gingen graven.

Er waren heel veel bergen en oppervlakkig kon je al veel kleine stukjes opaal vinden. Dit was te klein om te slijpen dus eigenlijk is dat ook niks waard. We deden het natuurlijk gewoon voor de grap en het was best wel even grappig om te doen. Helaas hadden we niks gevonden. We hebben wel een paar mooie kleine stukjes gevonden en deze bewaren we gewoon als een mooi souveniertje. Niet iedereen kan zeggen dat hij/zij zijn eigen opaal heeft gevonden toch?

Geen opaal wel een kleurtje! Het is weer tijd om door te reizen.

We besloten om nog toch een kleine detour te maken naar Port Lincoln. Misschien komt dit jullie bekend voor maar dat kan ook wel kloppen. Hier zijn we namelijk al een keer langs gereden.

We wilden graag met de zeehonden zwemmen. Stiekem ook nog wel met de witte haai maar we moeten ook nog wat dingen overhouden als we hier misschien ooit nog een keer terugkomen.

Er was nog plek voor een tour op zondag en die wilden we graag doen.

Het is hier trouwens al wel weer een stuk kouder. Het is hier namelijk nog lente maar het warme weer komt eraan. Kampvuurtjes waren s’ avonds dan ook weer leuk en lekker warm om te maken.

Na lang te hebben gereden waren we zaterdag aangekomen in Port Lincoln en de dag erna gingen we op zeehonden tour.

In de ochtend was het wat frisjes maar de zon scheen en we hadden strak blauwe lucht. Een mooie dag om het water op te gaan. We werden opgehaald door de touroperator bij de camping. In het busje zat maar 1 ander meisje. Dit kon betekenen dat we de rest nog moesten ophalen of dat de rest al bij de haven was. Eenmaal aangekomen bij de haven en het kantoor waar we ons moesten aanmelden was er maar 1 vrouw binnen. Dit betekende dat we maar met zijn 4en waren op de tour. Dit was echt te gek. We hadden perfect weer en we hadden een kleine groep!

Op de boot hadden we al gauw gezelschap van een paar dolfijnen. Ze zwommen mee met de boot. Wat is dat toch een prachtig gezicht. Zo rustig zien ze eruit maar ondertussen zwommen ze keihard mee met de boot. Voor de boot sprongen ze uit het water. Ze maakte er als het ware gewoon een spelletje van. Wat zijn dolfijne toch prachtige beesten!

Eenmaal aangekomen bij Hopkins Island was het water erg helder en kalm. Een perfecte dag hadden we uitgekozen lieten we ons vertellen door de kapitein.

We trokken onze wetsuit aan zetten onze duikbril op; ready to go! Er waren ondertussen al een paar zeehonden nieuwsgierig aan het kijken waar we nou bleven.

Wat een kou!!! Het water was echt mega koud. Maar dat was al snel vergeten door het intieme contact met de zeehonden. Wat een nieuwsgierige en mooie beesten het wel niet zijn echt heel erg leuk. Als jij een rondje of koprol maakte gingen ze onder je doorzwemmen of gingen ze ook gekke bewegingen maken in het water. Sommige zwommen langs je alsof je een van hen was. Sommige waren soms zelfs zo nieuwsgierig dat ze zo dichtbij kwamen en tegen je gezicht aankwamen en je hun snorharen op je gezicht kon voelen prikkelen.

We hebben leuke filmpjes en foto’s kunnen maken. Het was echt een perfecte dag met een mooie ervaring die lang met ons mee zal gaan. Het was het omrijden zeker waard!

Na Port Lincoln hebben we eigenlijk niks speciaals gedaan en zijn we doorgereden naar het weer wel bekende Adelaide. Klopt! Ook hier zijn we al een keer geweest. We kunnen gewoon geen afscheid nemen van die lieve mensen Hans en Ingrid haha!

We moeten namelijk via Adelaide naar Melbourne dus vandaar dat we nog even zijn langsgewipt bij lieve Hans en Ingrid. Het voelde stiekem weer als een beetje thuiskomen haha.

Hier blijven we eventjes om bij te tanken aan energie. We worden hier namelijk zo verwend; het lijkt wel een 5 sterren hotel.

Maar helaas moeten we over 1 dag weer gaan. Onze weg vervolgen we naar Yarra Junction. Dit is een ongerveer een uur rijden van Melbourne. Het wordt weer lekker framboosjes en bramen plukken. Het wordt hetzelfde farm als waar we als laatst hadden gewerkt. Hier hadden we het goed naar ons zin gehad.

Op werk konden ze ons al niet meer missen want we werden al opgebeld of we misschien niet al eerder wilden beginnen. We gaan 5 december (of iets eerder) starten wanneer jullie allemaal lekkere pepernoten zitten te eten en kadootjes zitten open te maken.

We gaan weer hard aan het werk zodat we de aankomende maanden weer leuke dingen kunnen doen.

Dus het volgende verhaal zal gaan over frambozen, bramen, frambozen, bramen, frambozen, bramen en owja frambozen haha.

Tot gauw en geniet van jullie Sinterklaas, Kerst en oud en nieuw.

Voor iedereen alvast fijne feestdagen gewenst en een gelukkig nieuwjaar.

Het is misschien wat vroeg maar we weten nog niet precies wanneer het andere verhaal komt dus vandaar bij deze alvast :)

West Australia and Northern Territory

Hallo lieve lezers,

Als eerst willen wij jullie bedanken voor het trouwe lezen van onze reisverhalen. Dit vinden wij erg leuk en wij hopen dat jullie nog net zo meegenieten als in het begin.

Zoals we jullie eigenlijk hadden verteld zouden we nu dus eigenlijk terug zijn. Maar voor de geen die het nog niet wisten... We plakken er nog een jaartje achteraan.

We hebben tussendoor hard gewerkt en een kleine miskoop gehad met onze eerste auto maar ach dat hoort er allemaal bij. Daarom hebben we er nog 12 maanden achteraan geplakt.

Dat betekent dat jullie nog eens 12 maanden lang het met onze verhalen moet doen en wij hopen dat jullie ons natuurlijk nog steeds blijven volgen op onze avonturen.

De reis:

Het bed zit er dan eindelijk in en dat betekent dat we eindelijk weer verder kunnen. Voordat we weggingen bij Patricia en Dave hebben we nog even snel wat papierwerk moeten doen voor ons Visa.

Die van Jim was prima maar die van mij was niet goedgekeurd. Ze wilden wat extra bewijs hebben van ons. Maar omdat wij geen oplichters zijn en de boel niet voor de gek houden was dit makkelijk te bewijzen met wat salarisstroken.

De eerste nacht in de auto was wel weer even wennen. We hadden alle twee dramatisch geslapen. Er was veel regen en wind. Het was eigenlijk ook gewoon nog best heel erg fris.

Na de eerste nacht hadden we maar even naar een ander plekje gereden en daar ontbeten waar het droog was zodat we gewoon even lekker de deur konden opendoen van de auto.

Onze eerst stop was bij wat speciale steenformaties. West Australie staat daar namelijk bekend om.

We zijn naar de Pinnacles gereden. Grappige rotsformatie en als je daar aankomt lijkt het net of je op een andere planeet bent. De grond daar was heel erg geel. Het weer was jammer genoeg wat minder maar de op de foto’s was dat niet echt terug te zien. Het zand kleurt namelijk zo mooi geel dat het net lijkt alsof het heel warm en mooi weer buiten is.

(alles wat we opnoemen achter elkaar daar zit een dag of dagen tussen)

Na de Pinnacles zijn we doorgereden naar Kalbarri National Park. Dit is nou eigenlijk echt het Australische plaatje. Mooie hoge rode bergen met stromend groen water er doorheen. Hier hebben we nog een kleine walk gedaan en dit was erg leuk om te doen. Eindelijk dan het echte Australie waar we voor gekomen zijn.

Als jullie misschien kunnen meekijken op de kaart via Google maps; Kalbarri is alweer een stukje meer omhoog en dit betekent: het lekkere weer is in aantocht.

Van Kalbarri zijn we naar Denham gereden. Dit is best een pittig stukje rijden. Daar aangekomen waren we naar de Visitor Centre gegaan maar daar werden we helaas nergens wijzer van en besloten uiteindelijk maar om door te rijden naar Monkey Mia.

Een leuk plekje maar wel mega toeristisch. Hier zijn helaas geen free campspots dus dat betekent gewoon op een betaalde camping staan. Een betaalde camping is heus niet altijd erg. Toen wij daar aan kwamen bleek er pizza te zijn in het restaurant wat bij de camping hoorde. We bestelde lekker twee pizza’s en een biertje. Het werd nog gezelliger want er scheen een rugby wedstrijd te zijn tussen Australie en Nieuw Zeeland. Het was erg gezellig in het cafe en de Nieuw Zeelanders wonnen natuurlijk gewoon van Australie. Die Nieuw Zeelanders zijn gewoon erg goed en onverslaanbaar.

De volgende ochtend gingen we vroeg op want er was een soort van dolfijnen presentatie. Deze wilde dolfijnen kwamen altijd al bij Monkey Mia. Wat speciaal is; is dat ze heel dicht bij de kust komen want op deze manier vangen zij veel vis. Maar natuurlijk vindt de mens dit ook heel speciaal en hebben zij er een hele attractie van gemaakt. In de ochtend krijgen ze maar 2 visjes van 3 vrijwilligers zodat ze niet afhankelijk worden van de mens. Ze komen vrijwel iedere dag maar niet altijd dezelfde dolfijn komt.

Het is een beetje een dubbel gevoel, ze zijn wild en komen ergens wel zelf naar de kust toe maar dan komt de vraag misschien nog wie was er eerder? De mens of de dolfijn?!?! De presentatie stelde niet veel voor maar het was wel heel speciaal om met je voeten in het water te staan en dat er een dolfijn voorbij zwemt.

We besloten om nog 1 nachtje in Monkey Mia te blijven en het weer werd nu toch eigenlijk gewoon wel echt heet!! We hadden getennist met elkaar. Natuurlijk had Jimmy weer gewonnen. Die wint 9 van de 10x altijd met spelletjes. Aan het einde van de dag hadden we een lekker kleurtje gekregen van het tennissen en waren we stiekem wel een beetje blij met het warmere weer. Want kamperen in de regen is gewoon niet grappig!

Na Monkey Mia zijn we doorgereden naar Carnarvon. Een dorpje waar ze een space museum hadden. Nee het gaat niet over drugs jongens haha het is gewoon een museum wat ging over de ruimte. Heel erg interessant en grappig museum. Maar voor de rest is er niet zoveel in Carnarvon te beleven dus besloten we er alleen te overnachten en weer te vertrekken.

Vandaag stuk doorgereden naar Coral Bay. Het is een leuk klein plekje aan zee waar jammer genoeg geen freecampspot maar er zijn twee campings waar we uit kunnen kiezen om te slapen. Het is hier iet wat aan de dure kant maar ach het weer wordt beter en we zijn wel toe aan wat leuke dingen. We besloten hier om 2 a 3 dagen te blijven. Bij de balie konden we meteen een tour boeken die ze daar veel aanbieden. Snorkel tours, Manta ray tours en humpback whale tour. Twee tours sprak ons heel erg aan maar we boekten er maar eerst even 1 want ook de tours zijn hier lekker prijzig maar daar gaan we niet over praten.

We gingen de manta ray tour doen. We zaten op een boot met 24 andere mensen was een leuke groep van verschillende leeftijden. Na een half uur moesten we ons al meteen klaarmaken voor de eerste interactie met de manta ray. Onze groep werd door 2en gesplitst zodat we met twee groepen van 12 waren. Zo had iedereen een eerlijke kans om de manta goed te zien.

Wij waren groep twee en de manta was zo snel dat hij al bijna voorbij de boot kwam. Het water was zooo koud dus voordat je op adem was gekomen en goed wilde kijken naar de manta was hij alweer bijna weg. De manta was zo snel dus we moesten snel doorzwemmen. Nadat we allemaal flippers, armen en benen in ons gezicht hadden gehad konden we eindelijk genieten van de mooie manta ray. Wat een prachtig beest is het ook. Zo peaceful onder water. Het lijkt net een vogel echt prachtig om te zien.

Het was uiteindelijk maar een korte interactie van 30 seconde want de manta ging naar het rif toe en daar konden we niet overheen met de boot. Wauw wat een ervaring was dat kort maar krachtig. Hopelijk zouden we er nog een zien maar de kans werd klein geacht.

We kregen ook nog een guided snorkeltour nog nooit zoiets gedaan maar was erg leuk. Super mooi koraal en heel erg veel gezien. Grote vissen, schildpad, prachtig koraal en we hebben zelfs een reefshark gezien. Het was een kleintje maar wel heel indrukwekkend om een haai van 1,2 meter zo onder je te zien zwemmen.

Daarna weer op de boot aangekomen maakten we nog een laatste stop in een baai om hopelijk nog 1 interactie te krijgen met een manta. Net nadat we de boot opwaren geklommen na het snorkelen kwamen we een hele grote tigershark gezien. Gelukkig waren we net op de boot want de schipper vertelde ons dat ze soms agressief kunnen zijn. Ergens vonden we het wel jammer want dat was echt wel heel spannend geweest.

Opweg naar onze laatste plek kwamen we ook nog 4 humpback whales tegen. Dit blijft zo fascinerend om te zien. Ook zagen we nog dolfijnen met wat kleintjes dat was erg speciaal.

Aangekomen in de baai konden we nog een interactie doen met een manta we hadden erg veel geluk. Deze manta was een stuk relaxeder dan die ander want deze bleef steeds een beetje op dezelfde plek rond zweven. Deze interactie duurde gelukkig langer dan de eerste en dit maakte onze tour wel echt helemaal compleet.

De volgende dag waren we nog heerlijk aan het nagenieten van de tour. Het was zo een leuke en speciale ervaring.

Het leek ons ook erg leuk om ook de humpback whale tour te doen. Dit houdt in dat je op een boot gaat en een interactie in het water hebt met een humpback whale. Zulke grote mooie beesten en dat goed onder water bekijken is wel heel erg speciaal. Uiteindelijk hebben we besloten om het niet te doen. We hebben het uiteindelijk niet gedaan vanuit het dier principe. De boot komt best dichtbij de walvissen en soms hebben ze kalfven bij zich en zoiets moet eigenlijk gewoon met rust gelaten worden. Het is een ervaring om nooit te vergeten maar we willen de beesten nog langer op de wereld zien ipv 10 minuten in het water en egoistisch zijn.

Vanuit Coral Bay zijn we doorgereden naar Exmouth. Er waren mensen die ons dit afraadden maar wij besloten om toch te gaan. Het schijnt dat je namelijk veel moet rijden wil je wat moois zien maar ach. Daarvoor zijn we op reis en in Australie. Veel, veel, heel veel rijden.

We hebben in ieder geval geen spijt gehad dat we er naar toe waren gegaan. Daar hebben we ook nog super mooi kunnen snorkelen. Bij Turquoise Bay had je een soort drift snorkel route. Als je helemaal aan de linker kant van het strand er op gaat wordt je met de stroming meegenomen naar de rechterkant en hoef je niks te doen. Door de stroming wordt je meegenomen over het koraal en kleine kleurrijke visjes echt heel erg leuk en totaal niet vermoeiend.

We zijn maar 1 dag in Exmouth geweest en dat was misschien een beetje te kort achteraf maar we moeten de tijd een beetje goed gaan inschatten want onze ouders gaan we op Bali ontmoeten dus nu moeten we onze tijd een beetje goed weten te verdelen.

Gisteren hadden we na Exmouth nog een lekker stuk doorgereden. Lekker muziekje op en gezellig gepraat; dan gaat de tijd in de auto snel voorbij. De dag erna konden we daarom al makkelijk in Karijini National Park zijn.

Karijini is echt een heel erg leuk en mooi park. Dit was eigenlijk echt hoe we Australie in ons hoofd hadden. Hoge rode bergmuren met daartussen in prachtig groen of blauw helder water lopend. Ookwel een gorge genoemd.

In Karijini hadden we een spiderwalk gedaan. Dit had niks met spinnen te maken. Het werd zo genoemd omdat je tussen de muren door moet met je benen en handen om zo verder te kunnen klimmen. Echt heel erg leuk en de plek waar we uiteindelijk op uit kwamen was echt fantastisch.

De volgende dag hebben we nog een walk gedaan in Karijini en zijn we naar het andere deel van Karijini gereden. Dit was ook wel mooi maar erg commercieel dus zijn we niet te lang gebleven.

Na Karijini zijn we gestopt in Port Hedland. Best een grote stad. Voor het eerst echt veel Aboriginals gezien.

We merken wel steeds hoe hoger we rijden hoe warmer het wordt. Zelfs in de ochtend begint het nu toch echt wel warmer te worden.

Na Port Hedland wilden we in 1 dag naar Broome rijden maar we besloten om hier 2 dagen over te doen. Soms wordt je het vele rijden zat dus dan kan je beter maar ergens een rustdagje inplannen.

Onderweg naar Broome waren we nog gestopt bij 80mile beach. Dit is dus een strand van 80 miles. Echt een heel groot strand waar we eigenlijk even wilden zwemmen. Toen we daar aankwamen stond er serieus om de 15 meter een visser met 2 of meerdere hengels. Dit was niet wat we hadden verwacht maar het zag er in ieder geval wel heel leuk en mooi uit. We besloten maar vlak langs de vissers te lopen om te kijken of ze nog wat moois zouden vangen. Uiteindelijk had een visser beet en het leekk erop dat het een grote vis was. Toen hij de lijn had binnen gehaald bleek hij een grote rog te hebben gevangen. De man bracht hem weer terug het water in en schijnbaar had hij al vaker een rog gevangen want hij wist precies waar hij hem moest optillen om hem terug te zetten.

HEEEEET!! Dat was onze allereerst gedachte van Broome. We besloten om op een caravanpark te slapen want in Broome is niks gratis. Het was echt heel erg fijn want de camping was ook voorzien van een zwembad en dat was echt goddelijk. Zoiets heb je echt wel nodig in de hitte. Broome zit aan de kust maar we hebben niet echt veel aan het strand gezeten. Het zwembad vonden we wel even prima en konden ons daar prima vermaken.

Het weer is nu dus definitief veranderd. ‘s Avonds warm en overdag warm. Het koelt wel een beetje af in de avond maar ook kan je prima in korte broek en shirt rondlopen.

Verder is er een Broome niet heel veel te doen. Waar Broome bekend om is is de kamelentocht aan het strand met zonsondergang. Dit leek ons een leuke ervaring en besloten dat om te doen en daarna maar weer eens door te rijden na 3 dagen. De kamelenrit was erg leuk maar om foto’s te maken was het eigenlijk toch beter om vanaf het strand te doen dan ipv op de kameel.

Broome beviel ons wel en we besloten om nog een dag te blijven. Ach waarom ook niet?! We liepen aardig op schema met onze planning dus dat was geen probleem.

8 september Jimmy zijn verjaardag gevierd. Via mijn ouders heb ik een paar kadootjes weten te regelen dus in Bali vieren we het gewoon nog een keer. Vandaag zijn we doorgereden naar Derby. Bij de visitor centre aangekomen hebben we wat informatie opgedaan en hebben we besloten om de Horizantal Falls te doen. Het is mega duur maar we moesten het gewoon doen. Het was tenslotte Jim zijn verjaardag en we leven maar 1x. De vrouw achter de balie kon ons $200 korting geven dus dat was erg veel voor ons dus waren we overgehaald. Toen Jim de portomonnee uit de auto ging halen zei ik tegen die vrouw dat Jim jarig was en dat ze wel iets kon regelen op de tour voor morgen. Erg lieve vrouw en een kleine verrassing voor Jim.

De volgende dag werden we met een taxi opgehaald vanaf de camping en werden we naar het vliegveld gebracht. We waren met 8 mensen. Een lekker klein groepje. En daar gingen we dan met zijn alle een klein watervliegtuigje in. De piloot was een leuk jong meisje uit NieuwZeeland. In de vlucht naar de Horizantal Falls zagen we nog prachtige dingen. Het was ongeveer 35 minuten er naar toe. Op het water landen is echt heel erg apart. Eigenlijk veel beter dan op land; je voelt er namelijk helemaal niks van.

Daar aangekomen gingen we meteen op de speedboat. Op naar de Horizantal Falls. Jullie zouden het even moeten googlen want het uitleggen hoe het eruit ziet is wat lastig.

In het water zagen we al meteen dat er heel veel stroming was in het water. De speedboat had echt flinke motoren maar dat was ook wel echt nodig want de stroming is echt sterk.

We gingen door de eerst Horizantal Falls heen. Zo veel stroming het is echt ongelovelijk. Als je in het water valt wordt je meteen naar beneden genomen omdat het allemaal draaikolken zijn. De tweede waterval kan je niet altijd naartoe omdat het soms te wild is. Gelukkig hadden wij geluk en konden we ook door de tweede heen. Het was veel vetter dan de eerste. De tweede waterval is namelijk veel smaller en het was daardoor ook veel spannender. Na de eerste keer in de speedboat gingen we weer aan boort van de woonboot waar gezorgd werd voor ons eten. Ook kregen we een kleine interactie met de grote vissen, haaien en krokodillen die daar rondzwemmen. We zagen geen krokodil maar wel grote haaien en vissen. Daarna kregen we nog een kleine tour door het gebied waar de horizantal falls zijn. Na de tour kregen we onze heerlijke lunch en gingen we nog 1x op de speedboat en daarna was het alweer tijd om terug te vliegen.

We hebben geweldig genoten van de dag. Voor Jim zijn verjaardag hadden ze in het strand geschreven happy birthday en dit konden we vanuit het vliegtuig zien. Dat was echt heel erg leuk.

Weer een mooie ervaring erbij en super genoten.

Na Derby wilden we eigenlijk naar Windjana Gorge. Dit bleek heel erg mooi te zijn en hier zijn ook heel veel krokodillen. Helaas is de weg naar Windjana Gorge niet geasfalteerd. Dat betekent dat we iets van 80 km op een ongeasfalteerde weg moesten rijden en de weg was echt heel erg slecht. Uiteindelijk besloten we het om niet te doen en gingen we op zoek naar een campspot. We hadden een hele mooie plek gevonden op een berg waar we konden staan met de auto. Mooie zonsondergang en konden mooi uitkijken op rode bergen. Op die campspot kwamen we een man tegen die de weg naar Windjana Gorge ook had geprobeerd maar die was na 400m ook omgekeerd. Dus ergens waren we wel blij dat we iemand waren tegengekomen dat hij ons had verteld dat het goed was dat we niet waren gegaan.

Doorgereden naar Halls Creek. We vergeten altijd dat in de kleine dorpjes de visitor centers zijn gesloten maar gelukkig bestaat er internet en hebben we een beetje gekeken wat hier te doen valt. In dit dorpje valt niet veel te doen alleen the wall of China. Nou dit sloeg echt helemaal nergens op. Het moest iets van de Chineze muur voorstellen wat we wel zagen maar het was het bezoeken wel waard.

Op naar Kununarra. Wat ons wel opvalt zijn de vele roofvogels die in de lucht zweven. Niet perse hier in het plaatsje maar meer richting Darwin komen steeds meer verschillende dieren tegen. Super mooi en groot zijn de roofvogels.

Na Kununarra zijn we doorgereden naar Lake Argyle. De route er naartoe was echt heel erg mooi. Hoge mooie bergen. Super mooi meer tussen de bergen en een hele mooie dam. Daar hadden we geslapen op een camping met een mooi uitzicht. Ook het zwembad was perfect met uitzicht op het meer. Daar hadden we even lekker wat gegeten want soms ben je het eten maken ook even zat en heb je zin in goed eten.

Vanaf Lake Argyle gingen we kijken hoever we ongeveer wilden rijden. Wat in ieder geval zeker was; was dat we grens over zouden gaan van de Northern Territory. Alleen wat we vergeten waren was dat we weer in een andere tijdzone aankomen. Het was ineens al 1,5 later dan voorheen. Het blijft zo gek maar Australie is 1 land maar het kent dus verschillende tijdzones echt grappig want nu kan je je misschien voorstellen hoe groot Australie wel niet is.

Uiteindelijk waren we beland in Timber Creek. Dit was in de buurt van Katherine. Onderweg naar Timber Creek vloog er een vogel heel hard tegen ons raam aan. Echt heel erg zielig maar we reden op de snelweg dus we konden helaas niet stoppen. Achter ons zagen we in de spiegel heel veel veertjes in de lucht en ik hoopte maar dat hij in 1x dood was. Na zoiets voel je je dan toch rot. Het is al het tweede vogeltje deze reis dus hopelijk blijft het hier dan bij.

In Katherine zijn we naar de Visitor Centre gegaan om wat informatie op te doen wat er in de buurt is. Daarna zijn we doorgereden naar een freecamp spot waar in de avond in ene nog een man kwam staan. We hebben wel 4 uur met die man over God gepraat. Het was heel apart om iemand zo op te zien gaan in zijn geloof maar zo is ieder mens anders. Maar na het gesprek zijn we er nog steeds niet van overtuigd of Hij wel bestaat :P

Vandaag op naar Mataranka. Hier is een natural spring te vinden. Het leek ons niet echt lekker om met warm weer naar een hotspring te gaan maar we dachten laten we het maar gewoon eens proberen. Die dag was het gelukkig wat bewolkt en had het wat geregend dus het was niet erg warm. Het water was heel mooi blauw en helder. Onder water was zo blauw het leek wel of we in een aquarium waren zo blauw. We zijn hier wel 2 a 3 uur geweest. Even lekker ronddobberen en je als een dolfijntje in het water voelen. Daarna zijn we doorgereden naar Nitmiluk National Park.

In Nitmiluk hebben we door de gorges heen gekanoed. Dat was erg leuk. Na een paar minuten hadden we de slag er goed in en waren we aardig opweg. Het was mooi om te zien om de gorges vanuit de kano te zien. We zagen ook nog een zoetwaterkrokodil dit was best wel gek zo vanuit de kano. Ook best wel een beetje eng haha maar erg mooi om te zien. Nog een nachtje op de camping bij Nitmuluk en dan gaan we naar een free campspot vlak bij de Edith Falls waar we de volgende dag heen gaan.

Vandaag was een bewolkte dag maar dat was eerlijk gezegd heel erg lekker na zoveel warme dagen. Op naar de Edith Falls. Een mooie waterval met een zwart meertje. Erg mooi en leuk. Het was nog niet druk en konden leuke en mooie foto’s maken bij de waterval. Daarna zijn we doorgereden naar een freecampspot voor Kakadu National Park. Onderweg hoorden we al veel mensen die zeiden dat we het niet moesten doen omdat er veel gesloten was vanwege de regen die daar gevallen was. Het water gaat daar dan hoger staan en de krokodillen kunnen dan overal naar toe en dan is het niet meer veilig voor de bezoekers om daar naartoe te gaan vandaar dat ze sommige wegen sluiten.

Uiteindelijk hebben we besloten om niet te gaan en gaan we ipv van Kakadu naar Litchfield National Park. Dit is gratis en er zijn mooie watervallen. Eenmaal aangekomen in Litchfield was het mega druk maar besloten we toch om een duik te nemen in de drukte want het was echt heel erg warm.

Om een goede foto te maken van hoe mooi het daar was besloten we om de volgende ochtend vroeg op te staan en de drukte voor te zijn. Er zijn hele mooie plekken met watervallen maar de kunst is gewoon om overal heel vroeg te zijn zodat je de pracht van de natuur goed kan zien. Alle watervallen zijn mooi daar en heerlijk verkoelend.

Na Litchfield besloten we toch maar om wel naar Kakadu te gaan. Het is onze enige kans om het te zien waarschijnlijk. We komen er op de terugweg nog wel langs maar wanneer we terugkomen van Bali is het regenseizoen in Darwin dichterbij en is de kans nog groter dat er meer dicht is.

Op naar Kakadu National Park. Het zag er niet echt mooi uit om doorheen te rijden om eerlijk te zijn. In sommige National Parks heb je nog wel het idee dat je echt door een National Park heen rijdt maar dat hadden we met Kakadu niet echt. Hopelijk hebben de activiteiten ons meer te bieden dan alleen de wegen ernaartoe. Na 10 minuten rijden zagen we al meteen een dingo. Het was mooi om te zien een wilde hond. Hij was erg schuw dus een foto maken zat er helaas niet in.

Onderweg hadden we een paar lookouts bekeken maar dat was niet heel erg speciaal. Wel leuk om te wandelen en even bezig te zijn. Naar de campplek gereden waar in de avond echt ontelbare muggen rondom je hoof zweefden. Zelfs met antimuggen spul op gingen we maar in de auto zitten want dat gezoem was echt om gek van te worden.

De tweede dag in Kakadu wilden we een guided tour doen met een Aboriginal met uitleg over de muurtekeningen maar als je aan het reizen bent vergis je je wel eens in de dagen. Bij de balie aangekomen bleek de tour maandag te zijn en het was zondag. Dan maar de muurtekeningen bekeken zonder een tour.

Oke, misschien hadden mensen wel een beetje gelijk dat het $40 pp om het park in te komen belachelijk is voor wat je kan zien als er veel is gesloten. Alle mooie dingen waren gesloten en voor de rest is er gewoon niet veel te zien.

De volgende dag naar de laatste lookout gereden wat niet heel speciaal was en besloten we maar om in 1x door te rijden naar Darwin.

In Darwin hebben we ook nog een tour gedaan, die ook wel Jumping crocodile word genoemd!

We zagen het eigenlijk eerst niet echt zitten maar we wilden toch nog wel graag grote krokodillen zien. Deze boot tour word gedaan op de Adelaide river ( in Darwin) en je gaat dan een uurtje door de rivier opzoek naar zoutwaterkrokodillen. We hadden op verschillende sites gelezen dat deze tour wel leuk bleek te zijn en dat je geluk moest hebben met een schipper omdat hij erg informatief en grappig was. En toevallig kregen we hem ook nog eens dus kon niet mis gaan! We waren nog geen 5 minuten op het water of we zagen de eerste krokodil al komen aanzwemmen. Wat een grote beesten zijn het ook. Prehistorisch om te zien het leken net dinosaurissen. De grootste die we zagen was 5 meter! Ze noemen het de jumping crocodile omdat ze dus met een stukje vlees boven het water gaan hengelen en de krokodillen ruiken dit meteen en springen uit het water om het vlees te pakken. Was wel heel vet om te zien!

We zijn ook nog naar een sunset market gegaan in Darwin deze markt is er elke woensdag en zondag, er is van alles te zien en te eten. Je kon er didgeridoos en boomerangs kopen en er werden optredens gegeven van muziek tot straat shows, dus we hebben de hele avond daar rond gelopen, gegeten en omdat het ook nog eens aan het strand was lekker naar de zonsondergang gekeken.

We blijven 1 week op een camping staan in Darwin en dan gaan we door naar Bali.

We kijken er heel erg naar uit om onze ouders even te zien. Fijn met zijn alle lekker eten en genieten van elkaar.

Ons reisplan is natuurlijk weer aangepast. We hebben namelijk weer geld nodig dus dat betekent dat we weer even 1 a 2 maanden moeten werken. We zouden het misschien nog wel halen maar we willen ook nog wat geld voor in Nederland zodat we niet 0,00 op onze bankrekening hebben.

Na Bali gaan we door het midden naar beneden weer richting Adelaide. Hopelijk zijn de wegen nog niet onder gelopen met water want het regenseizoen gaat begin november starten. Misschien start het al eerder want we hebben zo af en toe nu ook al een flinke regenbui.

Van Adelaide gaan we door naar Melbourne en dan gaan we weer werken bij ons oude werk waar we als laatst hebben gewerkt. Het geld is gewoon goed en het was een leuk bedrijf waar we graag nog een keer voor de laatste keer frambozen en bramen gaan plukken.

Let’s do this!!! But first: Bali :D

Tot gauw lieve lezers.

Bali, Lombok en Australie

We zijn er weer!!

Het heeft even geduurd maar we zijn er weer.

De afgelopen tijd moesten we een beetje rustig aan doen met het stroomverbruik want niet overal in Bali/Lombok werkte onze oplader die we voor de tablet nodig hadden om onze verhalen op te typen dus vandaar dat het weer een enige tijd heeft geduurd.

Op naar de Gili - eilandjes. We keken er erg naar uit. Een vrouw die we hadden ontmoet op Nusa Lembogan die was eigenaar van een bootbedrijf die ook naar de Gili eilanden ging. We konden met haar meerijden voor een goed prijsje dus dat was erg fijn.

De vrouw zelf kwam van Nusa Lembogan af en wij waren inmiddels weer naar Sanur vertrokken want daar werden we opgehaald. De vrouw moest heel lang wachten op haar boot en zij kwam heel laat aan in Sanur dus we werden als een gek naar Padangbai gereden, want de boot vertrok om 9:30 vanaf Padangbai en het was eigenlijk nog 2 uur rijden vanaf Sanur waar we om 8 uur pas vertrokken. Toen we om 9:10 aankwamen en snel een ticket hadden gekocht konden we eindelijk weer ademhalen, aangezien er bijna om de minuut wel een ongeluk had kunnen gebeuren door de gehaaste auto rit. De boottocht verliep best goed het water was redelijk rustig soms wat hoge golven maar iedereen kwam er van af zonder heel ziek te zijn, Gelukkig! Eerste indruk van Gili Trawangan was erg leuk en super relaxed, lekker weer en mooie stranden.

De volgende dag besloten we om wat snorkel spullen te huren, op alle Gili eilanden kan je vanaf het strand gewoon het water in en lekker snorkelen en je ziet de mooiste vissen en koraal. Je hoeft dus geen tour te doen die ze op het eiland allemaal aanraden want die brengen je gewoon naar plekken waar je zelf ook kan komen zonder boot. We hadden net een plekje gevonden om onze handdoeken neer te leggen en we zagen opeens een kopje boven water komen. We keken elkaar aan en wisten genoeg, we doken het water in en geloof het of niet we zagen meteen een schildpad! Het was gewoon magisch om te zien wat een prachtige beesten het zijn en ze zijn totaal niet schuw. We konden wel 10 tot 15 minuten met hem mee zwemmen tot hij weer verdween in de diepe oceaan.

De sfeer van het eiland was zoals wij het ervaarde heel hippie achtig er waren geen autos of motors/scooters dus iedereen was aan het fietsen of lopen. Je kon wel de “taxi” nemen en dat was dan met paard en wagen maar dat was natuurlijk belachlijk duur en de paarden zien er helemaal bezweet uit want ze rennen door de bloedhitte heen en als de eigenaren aan het wachten zijn staan ze in de zon, best wel zielig dus eigenlijk.

De andere dagen hebben we lekker bij het strand gelegen fietsje gehuurd om het eiland rond te fietsen cocktails gedronken en gerelaxed, eindelijk weer een echt vakantie gevoel. Luieren en niks doen, heerlijk.

Vervolgens zij we naar Gili Meno gegaan het 2de eiland vanaf Lombok, voordat we hier heen gingen werd ons al verteld dat het een heel rustig eilandje zou zijn. Nou wij kunnen dit niet ontkennen. Er is werkelijk niks op het eilandje. We waren er niet in hoogseizoen dus misschien zou het dan wel iets drukker zijn qua mensen maar er zijn gewoon niet veel restaurantjes en barretjes. Dus voor wie even helemaal niks wil is het echt prima.

Natuurlijk valt er altijd wel wat te doen. We hebben een snorkel gehuurd en zijn gaan snorkelen. Het koraal was wel mooier dan op Trawangan.

De mensen waar we sliepen die hadden een schildpadden opvang. In september kon je daar een eigen schildpadje uitzetten daar stond alleen een kleine bijdrage tegenover. We vonden het wel jammer dat we niet in het juiste seizoen daarvoor waren dat had erg leuk geweest.

We zijn niet te lang op Meno gebleven. Er was niet zo veel aan dus besloten we door te gaan naar Gili Air. Gili Air is het kleine broertje van Trawangan. Niet zo veel mensen maar wel veel restaurantjes en barretjes. Ook niet veel uitgaansgelegenheden dus het is zeker een leuker eilandje dan als Meno.

Bij het hotel waar we sliepen was ook inclusief fietsen dat was erg fijn want zo konden we het hele eiland rond. Alle 3 de eilanden zijn dus makkelijk te fietsen in 1uur. Dus het is daar echt heel klein. Als je een goede wandeling wil maken op een dag zou je het ook makkelijk in 2 a 3 uur kunnen lopen.

De volgende dag hadden we snorkelspullen gehuurd. Het weer was jammer genoeg ietsjes minder. Het water was wat wilder dan de dag ervoor en het water was jammer genoeg ook iet wat troebel. Maar dat maakt een schildpad niet uit! Iets dieper in de zee was het water rustiger en was het ook wat minder troebel. Niemand was in het water en wij hadden het geluk om een schildpad te spotten. Omdat het rustig was in het water qua mensen had de schildpad helemaal geen last van ons. We hadden hem helemaal voor onszelf en konden hem rustig achterna snorkelen zonder hem te storen. Na een half uur bedacht hij zich en vertrok hij de donkere diepte in.

In de avond hebben we een kookcursus gedaan. Dit was erg grappig. Zo kregen we dus les in typische indonesische gerechten. Kelopon: dat is een soort deegballetje wat gekookt wordt met daarin palmsuiker. Doordat je de balletjes kookt smelt de suiker. Daarna rol je het balletje in kokos en heb je een heerlijk kleine typisch indonesische lekkernij.

Natuurlijk kon de wel bekende Mie Goreng niet ontbreken. Ook hadden we een chickencurry gemaakt. Het stelde verder niet veel voor maar het was erg gezellig. We waren allemaal met jonge mensen dus dat was erg leuk, een beetje kletsen en koken tegelijk en daarna heerlijk opeten.

Het weer was even wat minder. Het weer is natuurlijk niet altijd mooi maar dat was niet erg. Zo koelde het ook een beetje af en dat was stiekem ook wel even lekker. Alleen een klein nadeel is dat er niet veel warme douches zijn op de Gili eilanden. Misschien als je echt in een iets duurder hotel zit maar wij hadden elke keer koud water. Wat we eigenlijk helemaal niet erg vonden want het is buiten warm genoeg en dan is een koude douche juist heerlijk. Maar als het buiten wat frisser is dan kan een warme douche toch stiekem wel een beetje lekker zijn.

In de avond zou er ergens een feestje zijn maar we konden het niet vinden dus besloten we maar om ons eigen feestje te maken. Lekker ergens wat gedronken en in het hotel hebben we heerlijk naar onze muziek geluisterd.

De volgende dag zouden we eigenlijk naar het vaste land van Lombok gaan maar we hadden een hele luie opstart dus besloten we maar om nog een nachtje te blijven. Dat is het heerlijke aan niks moeten alles kan instelling. Dus vandaag hadden we maar een beetje gehangen en konden we even kijken wat we konden doen in Lombok.

Lombok:

Op naar Lombok!!!

De boottrip is niet lang zo ongeveer 30 minuten. Het ligt natuurlijk ook erg aan het weer maar dat was vandaag gelukkig gewoon goed. Eenmaal aangekomen op Lombok werden we ook daar weer meteen bevlogen door de taxi chauffeurs. We moesten wel een taxi nemen want ons hotel was te ver om te lopen. We hadden een goed hotelletje voor weinig geld. We sliepen in Sengiggi. Het is hier heel erg toeristisch. Niet echt een bijzondere plek om heel lang te blijven. We hebben ons daar een beetje laten informeren over de activiteiten in Lombok. Er is genoeg te doen maar we hebben niet alle tijd van de wereld dus moeten we wat dingen afwegen om te doen.

Na twee dagen zijn we vertrokken naar Kuta. Je hebt op Bali dus een Kuta wat mega toeristisch is maar ook op Lombok heb je een plaatsje Kuta. Dit is echt een heel erg leuk plekje. Het is wel wat toeristisch maar ook gewoon de lokale mensen komen hier graag naartoe. De omgeving van Kuta staat bekend om zijn mooie stranden. We hadden dan ook een scooter gehuurd en zijn gaan strandhoppen. Het strand van Mawun bay was erg mooi. Prachtig blauw strand bijna niemand te bekennen. Volop genieten.

Na Kuta zijn we doorgereisd naar Tetebatu. Hier schijnt niet heel veel te doen te zijn maar vanuit hier zou je eventueel wat een tour kunnen boeken voor naar Mount Rinjani. Niet alleen specifiek op deze plek kan je een tour naar Mount Rinjani boeken, over heel Lombok worden de tours aangeboden. Het verschil in prijzen is erg veel maar ook de diensten van de tours verschillen. Zo hoorden we van een Franse jongen dat hij op dag drie van de tour er niet meer genoeg eten was voor de hele groep. Dat is wel echt erg als je 3 dagen lang aan het lopen bent. Je wilt dan wel gewoon voldoende eten hebben want je bent wel de hele dag bezig met lopen.

Aangekomen in Tetebatu werden we warm ontvangen in de homestay “Rumah Daun”. Dit betekent het huis van bladeren. Het was een leuke homestay en een leuke eigenaar. De jongen zelf was hartstikke jong maar hij deed het eigenlijk wel samen met zijn ouders. Elke avond speelden ze gitaar en soms kwam er een jongen langs om wat rijstwijn te brengen. Dat was heel erg gezellig. We waren van plan om hier maar 2 dagen te blijven maar dat werden er uiteindelijk 5.

Vanuit hier hadden we ook Mount Rinjani geboekt. Het leek ons wel een heel leuk avontuur om te doen. Deze tour zou drie dagen duren. Alle dagen loop je gemiddeld iets van 8uur. We waren alle twee niet echt voorbereid want we hadden niet echte loopschoenen en een warme jas werd voor ons geregeld vanuit de touroperator. Hij vertelde ons dat het op je Nikes prima te doen was dus daar vertrouwde we hem op.

Mount Rinjani

Dag 1:

Om half 6 werden we opgehaald. Bij de homestay zouden we nog een ontbijtje krijgen want de man had de avond van te voren gezegd dat hij mee zou opstaan om een ontbijtje voor ons te maken voordat we zouden gaan. Om half 6 was de man nog steeds niet wakker en hadden we hem maar wakker gemaakt. Het voelde heel vervelend om dat te doen maar we moesten wel anders hadden we geen ontbijt en we wisten niet of we al meteen heel lang zouden moeten lopen en dat gaat niet op een lege maag. Hij had zich verslapen en maakte snel een pannenkoek voor ons en een bakfruit die we konden meenemen voor onderweg.

Na 1,5 uur rijden naar het kantoor van de touroperator waren we een beetje gaar. We moesten toch vroeg op en we wisten niet echt wat ons te wachten zou staan de komende 3 dagen. We kregen twee zaklampen, twee jassen en een muts. We hadden zelf in onze kleine rugtas ook nog wat schone en warme kleren mee want op de top van Mount Rinjani kan het erg koud zijn. We hadden de twee jongens ook meteen ontmoet waarmee we samen zouden lopen. Erg vriendelijke jongens. Een kwam uit Duitsland en de ander kwam uit Engeland. De jongen uit Duitsland zag eruit alsof hij al wel wat vaker wat bergen had beklommen en na wat gesprekstof te hebben uitgewisseld bleek dat ook zo te zijn. De jongen uit Engeland had net als wij bijna geen ervaring met lang lopen dus voor ons zal het waarschijnlijk wel meer een uitdaging worden.

We moesten nog eventjes wachten op de guide. Maar eerst moesten we ons inschrijven op een kantoor. Hier moet je je naam, guide, en paspoortnummer vermelden. Niet veel dingen zijn officieel in Indonesie maar dit dan weer wel.

Onze guide was een beetje een vage gast. Hij leek wel knetter stoned en zijn Engels was alles behalve goed.

Na een uur lopen wilden de guide stoppen. Hij was moe en wilden wachten op de porters. Dit zijn de jongens die met ons meelopen, die de tenten dragen en het eten voor de komende 3 dagen. We kunnen jullie vertellen: Dit is echt heel erg zwaar werk. Die jongens tillen 40kg omhoog dezelfde weg die wij ook lopen. Ze krijgen weinig betaalt en ze lopen nog sneller dan de mensen die normaal lopen. Echt respect voor deze jonge jongens die op hun slippertjes lopen.

De eerste dag viel ons nog wel mee met lopen. Natuurlijk was het wel pittig want we hadden aardig doorgelopen. Niks loopt vlak alles loopt een beetje omhoog dus na 8uur wandelen kon je dat al echt wel voelen in de beentjes.

Omdat we in de ochtend lang hadden gewacht op de porters kwamen we laat aan op de plek waar we sliepen. Dat was jammer want we moesten daarom wachten op onze tent en ons eten. We wilden namelijk allemaal een beetje vroeg slapen want de volgende dag moesten we om 2uur snachts op om weer te lopen. Uiteindelijk lagen we er om 9 savonds in en sliepen om half 10.

Dag 2:

Echt lekker geslapen hadden we niet. We sliepen op redelijk hoog niveau en onze harten klopten heel snel. Niet echt waar je in paniek van raakt maar dat is wel iets wat je niet bent gewend.

Om 2uur ging de wekker alweer en kregen we als ontbijt wat biscuitjes. We dachten echt nou lekker dan dit is alles?! Maar later in de ochtend zouden we nog een ontbijt krijgen. Rond 3uur snachts gingen we lopen. Stijl omhoog!

Stijl omhoog lopen is al best wel lastig en al helemaal als je niet echt de perfecte schoenen daarvoor aan hebt. We waren natuurlijk niet de enige op de berg. Ik denk dat we uiteindelijk met ongveer 80 a 100 mensen onderweg waren omhoog. Maar in principe merk je helemaal niks van dit aantal mensen want sommige vertrekken vroeger waardoor de drukte beter verdeelt is. Ook heeft niemand hetzelfde tempo dus er zijn echt wel momenten dat je alleen omhoog loopt en even niemand om je heen hebt. Wat het omhoog lopen nog zwaardere maakte was het grind. Als je 1 stap omhoog zet zak je er 2 naar beneden. Dit was echt wel even pittig. Onze conditie werd aardig op de proef gesteld.

Ook voelden we dat we hoger kwamen. Het werd kouder en zwaarder. Ondertussen werd het al steeds ietsjes lichter maar we moesten nog wel een stuk. We waren echt kapot. Het was koud en echt heel erg zwaar. We deden er ook wel iets langer over dan andere mensen maar we waren zeker niet de enige. Stiekem was het juist fijn dat we er wat langer over deden want het werd langzamerhand lichter en zo kon je de top zien en je had een vooruitzicht om naar toe te klimmen. Onze guide liep ook met ons mee maar hij had geen zaklamp bij zich. Helaas moesten wij daarom onze zaklamp aan hem geven. Hij had ons vandaag wel goed begeleid en liep met ons mee en managede ons een beetje omhoog. De andere jongens waren fit en die waren voordat de zon opgekomen was al boven.

We hadden de top bereikt rond 8 uur. We liepen achter op schema en dat betekende dat we weer snel naar beneden moesten want anders zouden we het niet voor donker halen om bij de andere slaapplek te zijn. Maar natuurlijk wilden we ook nog een beetje foto’s maken want dat is uiteindelijk waar je het ook voor doet. Het uitzicht was prachtig. De top is op 3762m hoog dus het uitzicht was daadwerkelijk geweldig. En wat dan nog enger om te denken is, is dat de Mount Everest bijna meer dan 3x zo hoog is.

Oke snel afdalen want anders waren we te laat. Onze guide was ondertussen al naar beneden gegaan.

Uiteindelijk waren we aangekomen bij onze eerste slaapplek en daar kregen we het ontbijt. De andere jongens waren al lang weer beneden en hadden zelfs even een dutje gedaan. Wij moesten daarintegen snel ons onbijtje naar binnen werken na na 20minuten meteen weer aan de wandel om naar onze tweede slaapplek te gaan. Na 2 uur begon echt alles maar dan ook alles pijn te doen. We hadden ondertussen al 6uur gewandeld want naar de top is 3uur omhoog en ongeveer 3uur naar beneden. We moesten nog zeker 6uur lopen en dat komt op een totaal van 11 a 12 uur lopen. We hadden een pauze bij een hotspring. Dit was wel echt heerlijk. Maar wij waren weer slomer dan die andere jongens dus wij konden er iets korter van genieten. Alsnog konden we wel in het heerlijke warme water. Dit was echt even fijn voor onze spieren en voeten die al heel wat hebben moeten voorduren. Na de hotspring waren we kapot en chagrijnig.

Toen we aankwamen op de ple had eenporter de tenten al opgezet dus dat was wel echt heel fijn maar de andere porter was er nog niet dus het eten was nog helemaal niet klaar voordat we aankwamen. Wauw! dit was echt zo een zware dag. Weinig slaap, weinig eten (er was wel genoeg eten maar omdat je zo veel loopt kregen we gewoon niet veel eten binnen), heel veel lopen en we moesten nog een dag. Eigenlijk wilden we echt niet meer. Zo moe en belabberd.

We waren ook wel bijna de enige die niet goed waren voorbereid qua kleren. Iedereen zag er super pro uit met hun hiking schoenen en outfits; kwamen wij aan met ons 10 maten te grote jas en onze Nikies.

Dag 3:

De guide zou ons eigenlijk om half 6 wakker maken. Niemand had een wekker gezet want we waren allemaal zo kapot na gisteren dat we gewoon allemaal in slaap waren gevallen. Op een gegeven moment werden we wakker omdat het al een beetje licht buiten was en er mensen om ons heen ook wakker werden of zelfs al weg waren. Toen we op onze telefoon keken bleek het half 7 te zijn en de guide had ons niet wakker gemaakt. Wij moesten de guide wakker maken want die lag ook nog in dromenland.

We hadden echt helemaal geen energie meer we waren helemaal kapot. De andere 2 jongens waren gewoon super fit dus die gingen er eerder vandoor.

Helaas zat het niet mee met het weer. Het begon te regenen. Dat was echt klote want vandaag was juist de afdaling. Maar omdat het aan het regenen was, was alles heel glibberig en dat maakte het afdalen alles behalve makkelijk. We hadden alleen maar gympies aan dus het was voor ons gewoon een glijbaan.

Het heeft ons 8uur geduurd in plaats van 6uur maar we hebben het gehaald. Wat een belevenis wat een ervaring.

Na Mount Rinjani hebben we twee dagen gewoon plat op bed gelegen. We waren helemaal bekaf en hadden echt overal spierpijn echt overal!! De blaren vielen gelukkig wel mee alleen onze teennagels deden ook erg veel pijn omdat we gewoon geen goede schoenen hadden gedragen.

We sliepen wel op een mooi plekje: Senaru. Deze plek ligt ook nog best wel hoog en heb je ook nog een mooi uitzicht op Mount Rinjani en op de rijstvelden. Echt een fijne plek om goed bij te komen na de wandeling.

Omdat er verder niks te beleven was in Senaru besloten we om vanuit daar terug te gaan naar Bali.

Terug naar Bali:

Nog steeds waren we een beetje gaar van de beklimming. We hadden de boot weer genomen naar Padangbai. Hier hadden we een nacht geslapen en de plek hadden we een beetje verkent. Wel een grappig plekje maar niet om langer te blijven.

We zijn daarna doorgereisd naar Amed. Dit was een erg leuk plekje aan de kust. Veel duikcentra te vinden en een restaurant hier is echt heerlijk. Als je te laat in dit restaurant bent dan is de kans groot dat je in de rij moet staan om een tafel te krijgen. Het is het wachten zeker waard want het eten is echt heel erg lekker hier. Het is wel gewoon Westers eten maar ook Indonesisch eten. De producten zijn allemaal erg vers. Het is misschien ietsjes duurder dan de rest maar ach. Niks in Indonesie is echt duur als we het vergelijken met Australie. In dit restaurant hebben we 2 keer gegeten want het was gewoon goed en gezellig. We hebben Amed zelf niet verkend met een scooter omdat we even wilden relaxen maar Amed is volgens ons ook leuk te verkennen te voet. We hadden niet echt verwacht dat de beklimming nog zo lang effect zou hebben op ons lichaam.

Na Amed waren we doorgegaan naar Lovina. Dit plekje staat bekend om zijn dolfijnen in Bali.

Wij vonden aan dit plekje echt helemaal niks. Wel veel winkeltjes en eettentjes maar het was gewoon niet echt heel erg bijzonder. We hadden ook een dolfijntour gedaan die wij iedereen echt ter strengste afraden. Je vertrekt vroeg, iets na zonsopkomst en dan ga je op een bootje opzoek naar dolfijnen. Hoe later het wordt hoe meer bootjes er komen. Voor je het weet zie je 80 boten om je heen. Wij hadden verwacht om 80 dolfijnen te zien ipv 80 boten. En serieus al die 80 boten waren achter 2 dolfijnen aan het varen. Het was echt verschrikkelijk. We vroegen de schipper van ons bootje om maar terug te gaan want dit vonden we niet leuk. Hij was helemaal verbaasd. Maar dat is gewoon iets wat tegen ons principe ingaat.

Lovina had ons niet meer veel te bieden en de tijd begon voor ons ook alweer te tikken om terug naar Australie te gaan.

We besloten om onze laatste 5 dagen in Seminyak door te brengen. Een toeristische plek met vele winkels en restaurantjes. Het is opzich een gezellig plekje en ze hebben echt een heel fijn strand. Een breed strand en de zee is prima. Er zijn veel surfers omdat de golven hier hoog kunnen worden.

De laatste dagen hebben we in Seminyak rustig aan gedaan en hebben we nog een paar souveniertjes gekocht voor in Australie. Zo af en toe nog even een massage (nu het nog kan voor spot goedkope prijs) en ons klaarmaken voor de vlucht terug naar Australie.

Terug naar Australie:

Onze auto stond nog bij Hans en Ingrid. Vroeg in de ochtend hadden ze ons opgehaald van het vliegveld. We werden natuurlijk weer warm verwelkomd. Het zijn echt de meest lieve mensen die we ooit hebben ontmoet.

Jim zijn zusje (Sam) wilden ons graag bezoeken en een stukje met ons meereizen. Zij had een stageplek in Nieuw Zeeland gedaan en als we onze oude planning aan hadden gehouden hadden we elkaar daar gezien. Maar omdat wij een iets uitgebreider plan hebben besloot ze maar om naar ons toe te komen en bijna een maand met ons mee te reizen.

Hiervoor moesten we wel een paar aanpassingen doen in de auto want anders zou het nooit passen. Het bed en matras hebben we weggegooid zodat er ruimte was vrijgekomen voor haar op de achterbank. Het enige nadeel was alleen dat we met zijn alle in de tent moesten slapen. En voor iedereen die denkt dat Australie altijd warm is... Jullie leven precies in het zelfde sprookje waar wij ook in terecht waren gekomen. Maar ook hier kan het gewoon winter zijn. De winter hier is te vergelijken met onze herfst.Veel regen, wind en kou.

Zoals jullie begrijpen niet echt het ideale weer om in een tent te slapen haha. Helaas was er geen andere optie en ach, het heeft ook weer zo zijn charme.

Na een paar dagen nog bij Hans en Ingrid geweest te zijn was het nu weer echt tijd om ze te verlaten. We hebben echt genoten van deze tijd en als jullie in Nederland zijn is het onze beurt om jullie eens goed te verwennen ;-)

We zijn weer on the road! Opweg naar Perth. Als jullie bij google maps kijken van Adelaide naar Perth kunnen jullie zien hoe lang dat ongeveer is. Het is een pittig stukje rijden en we hebben ongeveer een kleine maand om daarover te doen want Sam vliegt daarna weer terug naar Nieuw Zeeland om daar ook nog een beetje te reizen en dan gaat ze weer terug naar Nederland voor haar laatste studie jaar.

De eerste nacht hadden we een stop in Port Augusta. Een plekje wat voor ons niet zo veel voorstelde. Hoogstwaarschijnlijk kwam dit gewoon door het weer. Het waaide heel erg en zo hier en dan een bui.

Onze eerste tentnacht was verschrikkelijk. Het was echt mega koud en het luchtbed waar Jim en ik in sliepen was al meteen lek na dag 1. Gelukkig hadden we wel een soort stretchers gekocht zodat we daar oplagen met onze luchtbedden. Als je dit namelijk niet hebt dan wordt het heel erg koud omdat je dan direct op de vloer ligt. De tent had het gelukkig overleeft na een paar hevige windstoten.

Iedere dag ging het slapen in de tent beter. Het op en afbreken is eigenlijk zo gebeurd als je met zijn 3en bent. We hadden een nieuw luchtbed gekocht en voor de zekerheid maar wat extra haringen zodat onze tent in ieder geval stevig zou staan.

Op naar Port Lincoln. Hier hadden we besloten om in een hostel te slapen. Onderweg van Adelaide naar Port Lincoln zijn namelijk helemaal geen hostels. In Port Lincoln was er gelukkig wel een want het weer werd er niet beter op. Omdat we niet heel veel geld wilden investeren in de tent was die natuurlijk ook niet echt waterdicht. Dus als het flink zou gaan regenen waren we zeker niet droog geweest. We wilden het er niet op wagen en na de weersvoorspelling te hebben gezien besloten we maar om in een hostel te slapen.

We hebben nog nooit zo een schoon hostel gezien. De eigenarese was dan ook eenn schoonmaak fanaat. Het was weer net een beetje alsof je thuis was en je moeder achter je broek aanzat. “Je hebt gekookt en de keuken niet netjes achtergelaten wil je het nu schoonmaken.” Zelfs met banken naar elkaar toe schuiven was ze pietje precies. Soms was het wel een klein beetje irritant maar in the end heeft ze ergens wel gelijk. Het hostel was er al 4 jaar en het zag er uit alsof het net 2 maanden open was dus respect.

Port Lincoln staat bekend om zijn zwemmen met witte haaien. De dag dat we aankwamen was er een tour geweest. Er zijn verschillende touroperators die het aanbieden. De ene gebruikt gewoon bloed en vis en de ander gebruikt ACDC muziek om de haaien te lokken. De touroperator met het bloed had 3 haaien gezien die dag en de andere touroperator 0. Zo een tour is heel erg duur. Je kijkt dan al gauw naar de prijs van 450 dollar per persoon. Je krijgt geen money back guarantee maar je krijgt een nieuw ticket om de tour dan nog een keer te doen. Dit is vaak waar de bedrijven het geld van maken want bijna iedere backpacker is op doorreis en hebt niet alle tijd van de wereld om weer een paar dagen te wachten om een nieuwe tour te doen.

Het bleek ook nog eens het tonijnseizoen te zijn in Port Lincoln en we hebben ons laten vertellen dat de kans om haaien te zien dan kleiner wordt omdat de boten na het schoonmaken van de tonijn het overboord gooien. En bloed trekt natuurlijk haaien aan.

Ondanks alles leek het Jimmy en mij nog steeds heel vet om te doen maar omdat het weer voor de komende week er beroerd uitzag waren de opkomende tours gecancelled. En omdat we toch een beetje aan een tijdslimiet zitten hebben we er voor gekozen om het niet te doen.

Na Port Lincoln zijn we doorgereden naar Coffin Bay. Hier hebben we afgesproken met de broer van Ingrid, Huib. Huib en zijn vrouw nodigde ons uit om te slapen. Dit konden we niet afslaan want het weer was nog steeds niet verbeterd. Coffin Bay is een soort luxe plaatsje waar veel Australiers hun vakantiehuis hebben. Huib en zijn vrouw Sue hebben een mooi huis waar we een nachtje bleven slapen. Wat nog leuker was; Sue is een vrijwilliger voor het opvangen van Joey’s. Dit zijn baby kangoeroe’s. Als er een kangoeroe wordt aangereden en er blijkt in de buidel nog een jong te zitten dan gaan ze naar mensen zoals Sue. Op het moment dat we bij hun waren had ze wel 7 Joey’s. Dit is erg vermoeiend werk want de kleine poepies moeten om de 4 uur gevoerd worden. Sue was daarom ook erg blij met onze komst want wij konden haar een laten rusten om de voedingen van haar over te nemen. Ze had speciaal melk voor de kangoeroe’s en ook sterriliseerde ze de flesjes. Als je de Joey’s ging voederen moest je 1 hand over hun hoofdje leggen en in de andere hand had je het flesje vast om ze te voeden. Ze vinden die hand over hun hoofdje fijn omdat ze normaliter ook geen licht zien als ze bij hun moeder in de buidel drinken.

Het was een mooie ervaring en we hopen dat ze het allemaal gaan halen en gauw kunnen rondhuppelen.

Na Coffin Bay zijn we omhoog gereden en hebben we nog wat stops gemaakt bij verschillende dorpjes die ook in baaien liggen. Hetzelfde eigenlijk als Coffin Bay. Er was bijna niemand te bekennen daar want iedereen heeft hier zijn vakantie huisje daar en voor het weer hoefde je zeker niet daarheen te komen.

We zouden bijna beginnen aan de Nullarbor. Als we het weerbericht mogen vertrouwen zou het goed weer blijven voor de komende dagen. En dat zou wel erg fijn zijn want op de Nullarbor zijn er geen hostels.Wel cabins voor op een camping maar daar betaal je heel veel geld voor.

Tsja, wat kunnen we zeggen over de Nullarbor. Het betekent: geen bomen. En er is helemaal niks. Zo ver je maar kan kijken is er niet meer dan een weg en een vlak landschap. Heel veel mensen vinden het saai. Wij vonden het geweldig. Je zou je eens voor moeten stellen dat je ergens in Europa of Nederland bent en om je heen kijkt waar helemaal niks maar dan ook niks is. Dit komt echt nooit voor. Voor iemand die het wel kent zeg ons alsjeblieft waar het is haha want zoiets is echt heel mooi.

Er is niet veel te beleven op de Nullarbor het is voornamelijk rijden, rijden en rijden. Maar toch is het niet helemaal waar want een hele leuke attractie op de Nullarbor is Head of Bight. Dit is ergens halverwege de Nullarbor. We waren gelukkig in het juiste seizoen. Head of Bight staat namelijk bekend om de vele walvissen die er komen met hun kalf. We hebben nog nooit zoveel walvissen in ons blikveld gezien. Het record wat wij hadden gezien was minimaal 20 walvissen. Ze hadden een soort boardwalk gemaakt langs de kliffen en op deze manier kon je ze heel goed zien. Sommige waren wat verder maar sommige kwamen ook heel dichtbij de kliffen en op deze manier konden we ze echt heel goed zien. De eerste dag dat we daar aankwamen was rond 4 uur. We besloten om de volgende ochtend nog een keer te gaan en we kregen korting op ons kaartje. De volgende ochtend zagen we er weer heel erg veel. Het was zo speciaal en mooi.

We hadden geluk want er was een kalf en die had erg veel zin om met zijn staart te spelen dus die was alleen maar met zijn staart op het water aan het klappen. Wat nog meer bijzonder was, was dat we een albino kalf zagen. Dit was echt heel speciaal. De moeder en kalf waren iets te ver van de kliffen af om een hele goede foto te maken maar we hebben volgens mij wel een goede weten te schieten.

Na Head of Bight is het eigenlijk alleen maar rijden. Tussendoor heb je soms wat lookouts over de kliffen en dit is heel erg mooi om te zien. Het weer was echt prachtig. We hadden zonnig weer dus dat was heel fijn. Snachts is het wel koud maar we hebben al een paar nieuwe technieken gevonden om snachts wat warmer te blijven in ons bedje in de tent.

We hebben ook de langst rechte weg ter wereld gereden: 146.6 km lang. Het is jammer dat we geen scheurbakkie hebben anders hadden we het wel geweten. Anders hadden we hem zeker even open gegooid.

Na deze lange weg kom je dan eindelijk aan in een dorpje wat Esperance heet. Hier in dit dorpje is eigenlijk niet echt veel te beleven. We hebben hier wat informatie opgedaan. Vanuit hier zijn we naar Lucky Bay gereden.

Lucky Bay is echt een super mooi plekje. Het plekje ligt in een Nationaal Park. Toen we er aankwamen was het mooi zonnig weer en als je alleen de foto’s zou zien zou je denken dat het op een caribisch eiland zou zijn. Mooi wit strand turquoise water, echt een plaatje. Het witte zand voelde heel vreemd aan. Het knarsde onder je schoenen zoals sneeuw dat zal doen.

We hadden een paar kleine wandelingetjes gemaakt in het Nationaal Park. Je kon ook een berg opklimmen maar dat hadden we uiteindelijk maar niet gedaan omdat het de afgelopen dagen had geregend en het glibberig kon zijn om naar boven te gaan.

Na Lucky Bay besloten we om niet naar Albany te gaan. We zijn uiteindelijk naar de Wave Rock gegaan. De Wave Rock is ook een redelijk bekende rock in Australie. Toen we daar aankwamen kwam het met bakken uit de hemel. Erg jammer maar ach; een regenjasje aan en het was best wel grappig. De rock doet zijn naam eer aan. Het lijkt op een hele grote golf en het is door de natuur zo gevormd.

We besloten om in de buurt van de Wave Rock te slapen in een Cabin want het was niet echt goed weer voor een tent. We hadden een heel luxe huisje dus daar hadden we extra van genoten.

De volgende ochtend was het om het huisje heen heel modderig en toen kwamen we vast te zitten met de auto. Gelukkig hoefde niemand ons te helpen en konden we hem eruit krijgen zonder dat we allemaal onder de modder zaten!

Op naar Perth!! Het weer was nog steeds regen, regen en nog eens regen. We besloten daarom maar om in een hostel te slapen.

Het hostel was prima en de jongen die daar werkte gaf nog wat leuke tips aan ons om te doen. We hadden geluk want vandaag was er een gratis vaartje door Perth met een boot.

Het vaartje stelde niet zoveel voor maar het was wel een grappig idee. We zagen nog wel dolfijnen. Zo gek! Dolfijnen midden in de stad in het water; heel romantisch.

Perth is iets groter dan Adelaide maar het is wel een leuke stad. Het is niet zo massaal als Melbourne.

Na het boottochtje zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. Lekker een beetje slenteren door de stad opzoek naar een leuk gezellig plekje. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een pizzeria en daar hebben we echt heerlijke pizza gegeten.

De volgende dag hadden we contact opgenomen met wat mensen die Jimmy zijn moeder in Kroatie had ontmoet. Hoe klein is de wereld he? In Kroatie op vakantie zijn, mensen uit Australie ontmoet en wij gaan op bezoek bij de mensen. Dave en Patricia is hun naam.

Een Engels stel wat al een lange tijd in Australie woont. Bij beide is het Engelse accent nog goed te verstaan. Dat is wel echt grappig want je hoort echt wel verschil tussen het Engels uit Engeland of het Engels uit Australie.

Voordat we naar Dave en Patricia gingen waren we eerst nog langs een museum Scitech geweest. Het was een grappig museum. Het had wel iets weg van NEMO. Veel dingen kon je zelf doen en om het uur werd er een presentatie gegeven met verschillende onderwerpen. Het was die dag dat wij er naartoe gingen mega druk met kinderen. Maar ach, wij met onze lengte pasten daar prima tussen. Ook hadden ze daar een soort koepel bioscoop. Dat was echt indrukwekkend. Zo werd je helemaal meegenomen door de ruimte en werden er allemaal interessante dingen verteld. Soms leek het net of je in een achtbaan zat en dan kreeg je echt een gek gevoel in je buik en hoofd. De persoon die de bioscoop begeleidde waarschuwde mensen al, dat als ze misselijk zouden worden ze hun ogen moesten sluiten.

Na het museum gingen we dus op weg naar Dave en Patricia. Lieve mensen en ze houden van de kroeg dus dat betekent veel bier drinken en lekker eten.

Voordat Sam weer terug zou gaan naar Nieuw Zeeland wilden we nog wel wat dingetjes doen. We zijn nog naar een prisontour in Fremantle geweest. Een oude gevangenis waar ze een tour doorheen gaven. Erg interessant en de guide vertelde het allemaal erg leuk. Daarna zijn we lekker een hapje gaan doen in een fish and chips restaurant. Fremantle is een plaatsje net onder Perth. Een soort vissersdorpje. De beste fish and chips kan je daar krijgen want het komt allemaal rechtstreeks uit zee.

We hadden nog 1 dag over voordat Sam weg zou gaan en we besloten om naar Rottnest Island te gaan.

Vandaag hadden we zo veel geluk met het weer; zonnig en 18 graden. Een prima dag voor een fietstochtje rond het Rottnest Island.

Stukje geschiedenis: Rottnest Island heeft zijn naam te danken aan een Nederlander: Willem de Vlamingh. Toen hij op dit eiland aankwam dacht hij dat er heel veel ratten waren. En waar het rot zijn er ratten dus hij benoemde het eiland tot Rotte nest. Alleen had meneer Vlamingh niet helemaal gelijk want het waren geen ratten maar Quokka’s. Dit buideldier wordt ook wel “happiest animal on earth” genoemd. Als je namelijk goed kijkt naar het beestje lijkt het of hij altijd een klein schattig lachje op zijn gezichtje heeft. Ze zien er mega schattig uit en zijn alles behalve schuw. De Quokka is eigenlijk een mix van een kangoeroe, een koala en een rat. Hij springt namelijk als een kangoeroe maar hij kan ook huppelen op vier poten zoals een rat dat doet. De oortjes zijn rond wat hij dan weer van de koala heeft en de staart is hetzelfde als een rattenstaart.

Natuurlijk kan een selfie niet ontbreken met deze schattige beestjes en wij kunnen jullie vertellen: Het was niet makkelijk maar we hebben wel ontzetten gelachen en geprobeerd een goede te maken.

Rottnest eiland is niet groot en is makkelijk in 1 dag te fietsen. Het heeft prachtige baaien met mooi wit zand en helder water. Er gaan veel mensen naar toe op vakantie en ook kan je hier prachtig snorkelen. Wij waren misschien wel niet in het goede seizoen om te snorkelen maar het was qua mensen niet overladen druk. In de zomer als je naar Rottnest Island gaat is het over al vol dus dit was hoogstwaarschijnlijk de beste tijd om er te zijn, niet te druk; mooie foto’s, jammer genoeg alleen niet snorkelen.

De laatste dag voor Sam was aangebroken. Deze dag hebben we lekker met zijn alle geluierd en zijn Jim en ik weer bezig geweest om een bed in onze auto te maken want wij gaan weer in de auto slapen.

In de avond hadden we Sam op het vliegtuig gezet. Na een klein maandje zullen we het weer met zijn tweeen moeten doen. Best wel gek als iemand voor zo een periode meereist en dan weer weggaat.

Momenteel zijn we druk bezig met het bed maken en zijn we dan eindelijk bijna klaar om op doorreis te gaan. Ons auto is ook weer naar de garage geweest en hopelijk hoeft hij vanaf nu niet meer grondig gerepareerd te worden want potverdorie wat kost een auto veel geld :(

Maar ach, het is onze auto en slaapplek in een en als we het over zouden mogen doen hadden we weer precies hetzelfde gedaan. In een hostel slapen met 2 personen is nou eenmaal heel erg duur en je eigen auto hebben is gewoon 10000x fijner dan met een busreis. Je hebt zo veel meer vrijheid en kan stoppen waar en wanneer je wilt zonder afhankelijk te zijn.

Als we ons bed erin hebben gaan we gauw door. De tijd tikt door en wij staan stil. Tussen alle drukte door proberen we zo af en toe een kleine planning te maken met wat we willen zien onderweg.

We gaan onze reis vervolgen naar Darwin. Als jullie op google maps kijken kunnen jullie zien dat dit nog best een stuk is. Tussendoor gaan we nog veel stops maken met leuke activiteiten.

We gaan proberen het volgende verhaal wat sneller te posten want we laten jullie steeds lang wachten.

Maar... geduld wordt beloond want dit is dan wel weer een heel lang verhaal haha.

Tot gauw lieve lezers en geniet van jullie vakantie.

Hopelijk is het weer een beetje goed en zo niet? Gewoon leuke dingen doen en genieten :)

Fijne dag voor iedereen

Kus van ons

Bali

Hallo lieve lezers,

Zoals beloofd zouden we jullie wat sneller op de hoogte houden van onze reisavonturen.

Hier is dan ons nieuwe verhaal :D

Niet in Australie maar in Bali!!

Veel leesplezier.

De vlucht:

Voordat we gingen vliegen hadden we nog even een kleine tegenvaller en bleek dat we vals geinformeerd waren door de Nederlandse Indonesische ambassade.

Omdat wij langer dan 30 dagen in Bali willen blijven moeten wij een Visa on Arrival betalen. Als Nederlander kan je inprincipe gratis Indonesie binnenkomen tenzij je het niet wilt verlengen. Als dat wel het geval is moet je $30US betalen; dit is dus de visa on arrival en dit visum valt nog eens te verlengen met 30 dagen.

Gelukkig hadden wij hier op internet over gelezen en de ambassade had ons dit ook vertelt. Maar wat zij ons niet hadden verteld is dat je aan moet tonen dat je het land na 30 dagen weer verlaat. Wij hadden een heen en terugreis geboekt; maar die ticket terug is op dag 50. Helaas geven ze je dan geen visum verlenging tenzij je dus een ticket koopt dat aantoont dat je voor de 30e dag Indonesie verlaat.

Een beetje een domper dus! Want wij wilden natuurlijk langer blijven dus besloten we meteen maar een goedkope ticket te boeken. Deze vlucht hoef je niet eens te nemen maar dit is dus alleen je bewijs! Het gaat echt alleen maar om geld op deze wereld. Maar zoiets stoms laat onze reislust niet bederven. Op naar Bali!!

De vlucht ging lekker snel voorbij. We hadden twee films gekeken en toen waren we er eigenlijk alweer! Het was 5,5 uur vliegen dus dat viel wel mee.

Bali:

Toen we uit het vliegtuig stapten was het meteen lekker benauwd. Oh ja, dit is misschien zelfs een klein beetje wat we de laatste tijd hebben gemist.

De tassen lagen als eerste op de band dus het was letterlijk pakken en wegwezen. Na de deuren van de bagage kom je meteen de arrival hal binnen. Allemaal mannen die bijna met elkaar staan te stoeien om je een zo goedkoop mogelijk taxi ritje aan te bieden. Soms komt het een beetje intimiderend over als er dan 4 van die mannen om je heen staan en roepen: “Taxi, taxi” “Good price for you”. Uiteindelijk moet je toch een taxi nemen want het vliegveld van Bali zit echt heel vreemd in elkaar. Misschien dat je er uit kan lopen als voetganger maar wij hebben het in ieder geval niet kunnen vinden. Er staan allemaal hoge hekken omheen gebouwd en de uitgang is alles behalve goed aangegeven. Waarschijnlijk willen ze ook gewoon dat je een taxi neemt en niet zelf op pad gaat.

Voordat jullie verder lezen is het misschien wel grappig om het kaartje van Bali er even bij te pakken. Zo hebben jullie een beetje een idee hoe we aan het reizen zijn.

We zijn de eerste twee dagen in Kuta verbleven. Kuta is mega toeristisch. Als enige voordeel hieraan is dat je echt alles voor heel goedkoop kan krijgen. Het eten is hier echt goedkoop. Twee avondmaaltijden is 70.000 RPH dat is 4,60euro en twee grote Bintang (620ml) is ook zoiets. Dus voor 8 euro heb je een goede maaltijd en ben je aangeschoten. Bintang is het bier van Indonesie.

Living the good life :D

De tweede dag wilden we alvast ons visum regelen zodat we daar de rest van onze reis niet meer naar om hoeften te kijken maar dat bleek helaas iets ingewikkelder dan we hadden gehoopt. Wij hebben gekozen voor het Imigrassi Kantor in Denpasar. Maar omdat we daar nog niet in de buurt zijn besloten we eerst de onderkant van Bali te zien voordat we naar Denpasar gingen om ons visum te regelen. Dit is helaas niet allemaal in 1 dag te regelen.

Op naar het zuiden van Bali: Jimbaran. ‘s Morgens vroeg was er echt helemaal niemand op het strand. Wel zagen we allemaal eettentjes die dicht waren. We waren ergens wat gaan zoeken wat open was en daarna gingen we door naar de vismarkt. De vis markt was een overdekte markt waar je via een paar ingangen naar binnen kon, het leek wel alsof de hele zee was leeg gevist zoveel vis lag er. Er waren ook veel gambas en garnalen te vinden en zelfs grote tonijn vissen. Na de vismarkt gingen we terug naar het hotel en waren we even lekker gaan dobberen in het zwembad. Na het zwembad zijn we naar het strand terug gegaan en onderweg hebben we een grote Bintang gekocht. Prachtige zonsondergang kijken. Nu was het strand een stuk drukker en waren alle eettentjes afgeladen met mensen. Erg gezellig!

Van Jimbaran naar Bingin gegaan. Erg leuk plekje waar veel surfers komen. Padang Padang beach is wel grappig maar niet zo grappig wanneer je hutje mutje op elkaar ligt. Dus gauw een biertje en snel weer weg!

In de namiddag zijn we de prachtige Uluwatu tempel gegaan. Het is een tempel aan de rand van hoge kliffen aan zee. Ook hier hebben we meteen de culturele Kecak dans gezien. Deze dans wordt uitgevoerd tijdens zonsondergang. Een mooie culturele attractie. Ook hier is het mega toeristisch maar het is het zeker waard. Een prachtige zonsondergang en een goede kans om mooie foto’s te schieten.

Van Bingin zijn we naar Sanur gegaan. Hier zijn we twee dagen gebleven. Een beetje van het weer genoten en een tour geboekt. Een prive chauffeur gaat ons de hele dag rondtouren naar allemaal verschillende plekjes met tempels en mooie uitzichten. Ook op deze tour waren weer prachtige tempels te zien. Onze eerste stop van de tour was bij de twin lake dat is bij Bedugul een beetje in het noorden van Bali. Daarna zijn we doorgereden naar pura ulun Danu Beratan wat tempel aan het water betekend. Nog even tussendoor waren we naar een koffieplantage geweest. Hier lieten ze ons allemaal verschillende soorten bonen zien en kruiden die ze verbouwde op de plantage met als hoogtepunt de Kopi Luwak. Dat is de koffie die gemaakt wordt van de ontlasting van de civet kat. Het proces is eigenlijk heel grappig ookal klinkt het vies. De civetkat eet de koffievrucht. Deze zijn erg zoet; we hebben het zelf geproefd erg zoet en lekker. De civetkat eet de hele vrucht op maar hij kan niet de koffieboon verteren. Deze poept hij daarom ook weer uit. Deze bonen worden uit de poep gevist en schoongemaakt en hier wordt dan de Kopi Luwak van gemaakt. Een van de duurste koffie soorten van de wereld. We hebben het geproefd. Ookal houden we niet van koffie de ervaring was leuk en de smaak viel ons nog wel mee. Erg sterk van geur maar de smaak is goed, eigenlijk perfect. Misschien vinden de “echte” koffiedrinkers er niks aan.

Vanuit de plantages zijn we naar Tanah Lot gereden. Een prachtige plek met twee tempels in zee. Zo iets aparts maar echt heel mooi om te zien. Ook hier ontkom je niet aan de toerisme maar die mensen kan je prima wegdenken omdat het daar zo mooi is.

Na de tour zijn we afgezet in Denpasar. Hier gaan we namelijk de volgende dag ons visum regelen.

30 mei hebben we dus ons visum aangevraagd. Na een paar papieren te hebben ingevuld nemen ze je paspoort in en moet je weer terugkomen na een paar dagen. In totaal moet je drie keer terugkomen. 2 juni mogen we weer terugkomen.

Dit betekende dus dat we 3 dagen de tijd hadden voordat we weer in Denpasar moesten zijn. Denpasar is niks meer dan een hoofdstad en hier wil je dus eigenlijk niet te lang hangen omdat Bali zoveel mooier is dan alleen een overvolle stad met gek verkeer.

Dat betekend gewoon doorgaan met reizen. Op naar Ubud. Dit is eigenlijk het relax mekka van Bali. Vele resorts en spa’s zijn hier te vinden.

Drie dagen Ubud.

Dag 1:

Hier hebben we een scooter gehuurd. Het verkeer is echt gek maar als je gewoon relaxed rijdt is er niks aan de hand en tevens is de scooter gewoon het fijnste en goedkoopste vervoersmiddel. We zijn naar Monkey forest gereden. De naam zegt het al: Apen! Een groot bos met veel apen. Grappig om te zien. Ze zijn lekker brutaal en als ze een tas zien met een rits zijn ze echt wel zo slim om het open te maken en hij zal pas van je rugzak vertrekken als hij de rits open heeft gekregen. Voor sommige mensen een klein beetje griezelig misschien maar er zijn ook mannen van het park die de apen maar al te goed kennen en andersom. Die mannen hoeven vaak maar 1 schreeuw te geven of de aap is weg. Tsja ook hier helaas weer veel toeristen maar het bos is groot dus je kan prima je eigen plekje opzoeken zonder al te veel mensen.

Dag 2:

zijn we naar een rijstveld gegaan Tegenlallang. Een mooie en aparte landopbouw om rijst te verbouwen. Prachtig om foto’s te maken. Daarna zijn we doorgereden naar Gunug Kawi. Het schijnt dat je er hier dus twee van hebt. Wij kwamen dus bij de verkeerde aan waar we achterkwamen toen we er binnen stonden. Het maakte niet uit want ook deze tempel was mooi.

Uiteindelijk hadden we de andere ook gevonden en die was wel echt mooier dan de andere! Ondertussen ging het natuurlijk weer eens regenen. We hebben maar een grote Poncho gekocht want we hadden al onze apparatuur mee. Toch stiekem wel heel erg grappig met zijn tweeen op de scooter met een grote poncho aan en lekker touren met de scooter. Niet koud maar gewoon warm en een beetje om ons heen kijken.

Dag 3:

met de scooter zijn we naar de Campuhan walk gegaan. Vonden we alle twee niet veel bijzonders aan. Wel een mooi uitzicht op een groen vallei maar that’s it. Daarna zijn we nog naar een tempel gegaan genaamd Elephant Cave.

Opweg terug naar het verhuur bedrijf van de scooter kregen we natuurlijk ook nog een lekke band. Voor 3euro was hij weer gemaakt en konden we hem weer netjes inleveren. Jaaaa zo maak je nog is wat mee :P

In de avond zijn we weer terug naar Denpasar gegaan omdat we de volgende dag weer voor ons visum daar moeten zijn.

Vroeg op want de beste tijd om bij het Imgrassi Kantor te zijn is 8uur ‘s ochtends wanneer die open gaat. Na 15 min konden we afrekenen maar moesten we opnieuw een kaartje trekken want we moesten nog foto maken en vingerafdruk. Natuurlijk lag het systeem eruit en hebben we 2,5 uur geduldig gewacht in de wachtkamer. Gelukkig was er in de wachtkamer een tv met een soort van bananensplit als zender dus ach dat maakte die 2,5 uur wachten een stuk leuker. Eindelijk waren we aan de beurt en het was nog geen half minuutje werk. Ook weer gebeurd en nu mogen we 7juni weer terugkomen. Ja waarom ze dit niet in 1x kunnen doen? Geen idee. Het is bijna de welbekende Spaanse instelling Manana Manana.

Dit betekend dat we weer na 5 dagen moeten terugkomen in Denpasar. Omdat we weer niet gaan stilzitten gaan we naar Nusa Lembogan.

Nusa Lembogan is een mooi eiland. Nog niet veel toerisme en aardige mensen.Ze noemen het ook wel het bali van 30 jaar geleden. We hebben hier gesnorkeld. We zijn via ons hotel met een kapitein meegevaren die ons dan naar drie plekken bracht waar we konden snorkelen. We zaten met ze 2en op de boot dus dat was heel fijn. Zo konden we onze dag zelf indelen. Onderwater mooie kleurrijke visjes gezien en mooi koraal. Iets later in de ochtend werd het water jammer genoeg iets ruiger maar dat mocht onze snorkeltocht niet verpesten. Ook hebben we een scooter gehuurd. Het is een klein eiland dus het is prima te verkennen met de scooter. Soms zijn er wat slechte wegen maar die leiden wel naar de mooiste plekjes. We hebben prachtige plekken gezien. Ook hebben we op hoge kliffen gestaan waar de wilde zee dan keihard tegen aan knalt. Dit gaf echt een mooi beeld met opspattend water. Hier konden we wel uren naar staan kijken zo indrukwekkend kan de natuur zijn.

Na Nusa Lembogan zijn we naar Sanur gegaan. Dit plekje ligt centraal voor ons omdat het dichtbij Denpasar ligt en ook bij de boten voor naar de Gili eilanden en Lombok.

Na in totaal 10 dagen hebben we hem dan eindelijk: DE STEMPEL. Echt hoor waarom het proces 10 dagen moet duren? God mag het weten maar het is echt letterlijk alleen een stempel haha. Wat we hiervan hebben geleerd: Vooraf gewoon het 60 dgn visum aanvragen ipv in Bali zelf.

Morgen gaan we dus naar de Gili eilanden. Als jullie het googlen hebben jullie een beetje een idee. Maar als ik jullie zeg dat de meesten mensen hier naartoe gaan voor hun honeymoon kan je misschien al een beetje begrijpen hoe het eruit ziet.

Nu gaan we dus echt lekker verder reizen want we hoeven ons visum niet meer te doen :)... Bali bevalt ons goed. Het voelt als vakantie. Mooi weer, elke dag uiteten... HEERLIJK.

Wij gaan verder met genieten en avonturen maken. Tot gauw lieve lezers.

Vaarwel werk, Hallo reis

Hallo lieve lezers,

Hoe gaat het allemaal met jullie? Lezen jullie ons blog nog wel?

Wat vliegt de tijd toch snel voorbij he?

Voor ons is deze maand echt voorbij gevlogen.

We hebben onze visa dagen binnen en dat betekent: 2nd year visa. Nu kunnen we onze reis met een jaar verlengen. Dit is echt heel erg fijn en kijken we heel erg naar uit.

Werk:

We zijn nu helemaal klaar met werken. Eindelijk zijn we klaar en hoeven we daar niet meer naar achterom te kijken.

We waren in Adelaide toen we online op vacatures hadden gesolliciteerd. We kregen de volgende dag meteen een belletje van een jongen James. Het werk was in Melbourne. We hadden even getwijfeld omdat we toch weer 800km terug moesten rijden. En aangezien er slechte verhalen rondgaan over de farms in Australie; backpackers worden opgelicht, niet betaald, of de farm blijkt geen aangesloten farm te zijn voor een 2nd year visa etc.

We gokte het er gewoon op en gelukkig was het allemaal goed uitgepakt.

Het was echt een heel leuk farm. Omdat het seizoen bijna was afgelopen werkte we daar met ongeveer 12 mensen. Er hing een leuke sfeer. Er was helemaal geen competitie en dat was echt het tegenovergestelde wat we van Tasmanie waren gewend.

Aan de telefoon werd ons verteld dat we frambozen moesten inpakken maar uiteindelijk werd het plukken en dat was eerlijk gezegd een opluchting. We zijn gewoon snel in plukken en dat betekend dat je geld kan maken.

Ik ga gewoon even reclame maken voor EASYPICKING. De sfeer is leuk en de bazen zijn jong. Na werk kregen we soms een biertje; dat noemen wij gewoon: TOP.

Als je als backpacker werk zoekt; vanaf november is dit echt een aanrader.

Op een dag maakte we tussen de 150 en 200 dollar. Dat is goed geld en dat terwijl het seizoen eigenlijk al was afgelopen. Als het seizoen er zou zijn zouden we makkelijk 300-350 kunnen maken. Wie weet als we nog ergens ronddwalen rond Melbourne in november dan gaan we stiekem misschien nog terug.

Anyhow, nu zijn we klaar en dat betekent doorgaan met reizen! Waar we eigenlijk ook voor gekomen zijn.

Reis:

Tijdens het plukken van de frambozen denk je soms aan helemaal niks. Soms denk je juist aan heel veel dingen of hoor je andere mensen praten.

Een collega bracht ons op een geweldig plan. Hij zei dat hij na werk even op vakantie wilde omdat hij dat wel verdiend had na 88 dagen werken etc. Dus toen we dat zo hoorden dachten wij: Vakantie?! Waarom ook niet?

Het klinkt misschien raar maar de backpackers die ook lang in hetzelfde land reizen snappen waarschijnlijk wel dat dit dan niet echt meer als een vakantieland voelt. Reizen is ook niet echt vakantie maar wij wilden juist wel even dat vakantie gevoel een klein beetje hebben.

Ons plan hebben we dus aangepast.

We gaan 23mei lekker naar Bali. Hier blijven we tot 11 juli. Even lekker vakantie houden en natuurlijk ook gewoon reizen. We kijken hier heel erg naar uit.

Jullie denken nu vast 7 weken in Bali? Nee! Dat gaan we niet doen. We gaan ook naar Lombok, Gili Eilanden en waarschijnlijk ook Komodo. Op het laatste eiland kan je als enige nog in de wereld de komodovaraan in het wild zien.

Als jullie geen idee hebben hoe de Gili eilanden eruit zien? Google maar even. Het is er prachtig en veel mensen gaan hier naartoe op huwelijksreis. Wij gaan er gewoon naartoe om te reizen haha. Stiekem voelen we ons wel een beetje aso backpackers maar waarom niet? We hebben er hard voor gewerkt en we vonden wel dat we deze reis hadden verdiend. Gewoon even op vakantie op vakantie haha kunnen niet veel mensen zeggen!

In Adelaide laten we de auto staan bij Hans en Ingrid. Zulke lieve mensen; Thanks guys, you guys are awesome!

Nadat we terug zijn gekomen van Bali gaan we onze reis verder voortzetten naar Perth en van Perth weer naar Darwin. Als we in Darwin zijn aangekomen gaan we vanuit daar naar Java en vanuit Jakarta gaan we dan naar Borneo.

Jaaaa we weten het. We sloven ons uit maar wtf waarom niet?! Hebben jullie tenminste meer te lezen en kunnen wij nog meer mooie verhalen en foto’s met jullie delen.

Het volgende verhaal zal dus over Bali gaan. We weten niet hoe het internet daar is maar we gaan ons best doen om even een verhaal online te plaatsen als we daar nog zijn.

Tot gauw lieve lezers en anders tot over 7 weken wanneer we weer tijd hebben.

Dikke kus van ons en voor jullie allemaal nog eventjes bikkelen en dan is de zomervakantie er alweer bijna!! You can do it guys :D

Adelaide/Kangeroo Island/Melbourne

Lieve iedereen,

Als allereerst; we leven nog en zijn nog steeds op reis. Eigenlijk is geen bericht goed bericht zullen we maar zeggen.

Het is niet dat we niks wilden laten horen maar we waren zo ontzettend druk en we wilden ons verhaal niet afraffelen dus hebben we even de tijd genomen om weer een leuk verhaal voor iedereen te schrijven.

Werk:

Met werk zijn we gestopt. Nadat onze bak met fruit was gestolen hebben we goed nagedacht over wat we wilden. Beide hadden we zoiets van: Nou hier hebben we echt geen zin meer in laten we wegggaan.

Omdat we langer in Australie blijven hebben we wel ons second year visa nodig. Om hiervoor in aanmerking te komen dien je 88 dagen te werken in de Agriculturele sector. Op dit moment zitten we een beetje tussen de seizoenen in dus het werk wat er is, is heel schaars.

Reis:

Zoals jullie ons vast wel kennen zijn we beiden geen stilzitters dus zijn we na werk doorgegaan op Tasmanie.

Op Tasmanie hebben we nog de dingen gezien de wie nog moesten zien en hebben we het mooiste bewaard als laatst. We hebben Cradle Mountain als laatst gedaan. Het was echt prachtig daar. Het was super koud maar daar hadden we ons gelukkig op voorbereid. Als het buiten koud is laat staan hoe koud het dan is in de auto. Dus dat was even lekker tegen elkaar aankruipen en goed gekleed slapen. Zoiets is natuurlijk erg knus en gezellig.

Omdat Cradle Mountain in een soort dal ligt is de temperatuur daar koud en is het er vaak bewolkt. Toen wij onze wandelingen gingen maken was het ook erg bewolkt maar gelukkig klaarde het soms wel op zodat we toch nog mooie foto’s konden maken van het prachtige uitzicht die Cradle Mountain soms verbergt door zijn bewolking.

4 Maart zijn we van Tasmanie vertrokken weer terug naar Melbourne. In Melbourne hebben we een beetje sightseeing gedaan en wat dingetjes gedaan die moesten gebeuren.Helaas hebben we nog steeds niet de foto’s kunnen doen dus die stapelen ook alleen maar op. We hebben daarom maar een extra geheugenkaartje gekocht om ons geheugen iets groter te maken.

In Melbourne hebben we Peter een vriend van ons ontmoet. Die is net als ons lekker aan het reizen en was toevallig ook in Melbourne echt heel erg grappig. We zijn samen naar een rooftop cinema gegaan dit was echt heel erg gezellig en een leuke ervaring. Buiten tussen alle grote gebouwen in de avond een film kijken.

Na Melbourne waren we van plan om lekker weer door te reizen naar Adelaide. Dit hebben we gedaan via The Great Ocean Road. Dit was echt prachtig. Een mooie autoweg langs de zee en door de bergen en hoge kliffen. Heel mooi en misschien hadden we niet het mooiste weer maar dat vonden wij juist ook wel iets hebben. De zee kent geen lelijkheid; met mooi of slecht weer het blijft iets moois. Met deze Road hebben we lekker onze tijd genomen en hebben we hier uiteindelijk drie dagen over gedaan.

Via The Great Ocean Road zijn we doorgereden naar Mount Gambier. Dit viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Maar zoals we soms al wel is zeggen. Misschien zijn we soms zo verwend in wat we al hebben gezien dat andere dingen ons niet meer zo trekt. Het is natuurlijk wel mooi maar niet zo speciaal hoe wij het dan bijvoorbeeld zien op plaatjes in boekjes. Daar zijn boekjes en Visitor Centres trouwens heel goed in: Foto’s laten zien van omgevingen die vaak uit een helicopter gemaakt zijn en prachtige landschappen laten zien. Natuurlijk zien wij het van andere perspectieven omdat we niet in een helicopter zitten en dan kan de omgeving soms erg tegenvallen.

18 maart zijn we naar Kangeroo Island gegaan. Als we dan toch in Australie zijn... Laten we het dan ook gewoon meteen goed doen (ons motto van het jaar).

Gelukkig is duur van de ferry maar 45 minuten. Dat valt erg mee als je kijkt naar de ferry duur van Tasmanie die 9uur duurt.

Eigenlijk is Kangeroo Island het soort Texel van Nederland. Het is erg knus en de mensen zijn net zoals op Tasmanie weer erg vriendelijk.

De eerste avond ontmoette we al meteen een stel die net een huis had gekocht op Kangeroo Island. Ze vroegen of we hun wilden helpen met het in elkaar zetten van een IKEA keuken en kledingkasten. Ja ook hier is IKEA gewoon (IKEA is everywhere)

Het leek ons heel leuk en grappig om deze mensen te helpen maar we hadden niet heel veel tijd. Maar goed wie goed doet ontmoet goed. Ze wilden ons geld geven voor het in elkaar zetten van de kasten maar we mochten ook al in hun huis slapen waar we gebruik konden maken van de douche en toilet etc. Zo vertrouwd zijn mensen hier dus met vreemden.

We hebben ze geholpen met het in elkaar zetten. We waren na 1 dag al erg ver gekomen en de keuken was bijna klaar. Stiekem wilden ze ons nog een dag hebben om de kledingkasten in elkaar te zetten. Dit konden we eigenlijk niet afslaan want ze hadden ons best veel betaald en ons ook nog is getrakteerd op pizza en bier tijdens het klussen. Dus we zijn nog 2 a 3 dagen bij hun gebleven om hun te helpen met het huis zodat ze snel kunnen intrekken.

Daarna hebben we gewoon lekker de tourist uitgehangen op Kangeroo Island. Het was echt heel erg mooi langs de kust. Vooral ‘s morgens vroeg is het prachtig langs de hoge kliffen. Soms moet je wat over hebben om mooie foto’s te maken haha.

Na Kangeroo Island zijn we opweg gegaan naar Adelaide. Alleen was Pasen ons een beetje ontgaan dus echt alle campings waren vol. Pasen is blijkbaar populairder in Australie dan in Nederland. Althans onze families vieren het niet zo uitgebreid zoals ze het hier doen. Het is bijna een beetje te vergelijken met Kerst.

Omdat Jimmy zijn moeder een Nederlands/Australisch stel had ontmoet hadden we wel een adres waar we misschien terecht konden.

Ingrid en Hans. We zijn heel lang bij deze geweldige mensen gebleven. Het was zo fijn dat we gewoon graag wilden blijven. Mooie omgeving met mooie mensen; wat willen we nou nog meer?!

We hebben meteen Hans en Ingrid hun familie ontmoet; de kinderen en kleinkinderen. Van ouders tot aan de kleinkinderen hebben ons warm ontvangen en het was fijn om hun te hebben ontmoet.

Ook via deze weg willen wij jullie nog eens super bedanken voor de mooie en fijne tijd in Adelaide. Door jullie heeft Adelaide nu een speciaal plekje gekregen in onze hartjes.

Werk:

Ja het is weer zo ver, want tussen al het reizen door hebben we natuurlijk ook gesoliciteerd en gekeken naar werk. Want we moeten nog 1 maand zien vol te maken voordat we ons second year visa kunnen aanvragen. In Adelaide kregen we een belletje dat er toch nog wat werk was in Melbourne. Het was welliswaar geen jackpot zei hij toen hij ons belde, maar het was een bedrijf wat graag mensen wilden helpen om hun second year visa te laten halen en dat was precies wat we nodig hadden! geloof het of niet we zijn weer raspberry’s aan het plukken! het is een kleine farm met zo’n 12 man. Gister hadden we onze eerste werkdag en het beviel ons goed. Lieve mensen goeie werkomgeving en een super goeie sfeer. Hopelijk kunnen we hier dan eindelijk onze dagen vol maken en zijn we eindelijk van werk af. Het geld dat we nu verdienen is natuurlijk altijd mooi meegenomen. Gister en vandaag zaten we op ongeveer zo’n 140$ per persoon per dag, beter iets dan niets!

Lets count down with us!! 20 more days to go