We zijn er weer!!

Het heeft even geduurd maar we zijn er weer.

De afgelopen tijd moesten we een beetje rustig aan doen met het stroomverbruik want niet overal in Bali/Lombok werkte onze oplader die we voor de tablet nodig hadden om onze verhalen op te typen dus vandaar dat het weer een enige tijd heeft geduurd.

Op naar de Gili - eilandjes. We keken er erg naar uit. Een vrouw die we hadden ontmoet op Nusa Lembogan die was eigenaar van een bootbedrijf die ook naar de Gili eilanden ging. We konden met haar meerijden voor een goed prijsje dus dat was erg fijn.

De vrouw zelf kwam van Nusa Lembogan af en wij waren inmiddels weer naar Sanur vertrokken want daar werden we opgehaald. De vrouw moest heel lang wachten op haar boot en zij kwam heel laat aan in Sanur dus we werden als een gek naar Padangbai gereden, want de boot vertrok om 9:30 vanaf Padangbai en het was eigenlijk nog 2 uur rijden vanaf Sanur waar we om 8 uur pas vertrokken. Toen we om 9:10 aankwamen en snel een ticket hadden gekocht konden we eindelijk weer ademhalen, aangezien er bijna om de minuut wel een ongeluk had kunnen gebeuren door de gehaaste auto rit. De boottocht verliep best goed het water was redelijk rustig soms wat hoge golven maar iedereen kwam er van af zonder heel ziek te zijn, Gelukkig! Eerste indruk van Gili Trawangan was erg leuk en super relaxed, lekker weer en mooie stranden.

De volgende dag besloten we om wat snorkel spullen te huren, op alle Gili eilanden kan je vanaf het strand gewoon het water in en lekker snorkelen en je ziet de mooiste vissen en koraal. Je hoeft dus geen tour te doen die ze op het eiland allemaal aanraden want die brengen je gewoon naar plekken waar je zelf ook kan komen zonder boot. We hadden net een plekje gevonden om onze handdoeken neer te leggen en we zagen opeens een kopje boven water komen. We keken elkaar aan en wisten genoeg, we doken het water in en geloof het of niet we zagen meteen een schildpad! Het was gewoon magisch om te zien wat een prachtige beesten het zijn en ze zijn totaal niet schuw. We konden wel 10 tot 15 minuten met hem mee zwemmen tot hij weer verdween in de diepe oceaan.

De sfeer van het eiland was zoals wij het ervaarde heel hippie achtig er waren geen autos of motors/scooters dus iedereen was aan het fietsen of lopen. Je kon wel de “taxi” nemen en dat was dan met paard en wagen maar dat was natuurlijk belachlijk duur en de paarden zien er helemaal bezweet uit want ze rennen door de bloedhitte heen en als de eigenaren aan het wachten zijn staan ze in de zon, best wel zielig dus eigenlijk.

De andere dagen hebben we lekker bij het strand gelegen fietsje gehuurd om het eiland rond te fietsen cocktails gedronken en gerelaxed, eindelijk weer een echt vakantie gevoel. Luieren en niks doen, heerlijk.

Vervolgens zij we naar Gili Meno gegaan het 2de eiland vanaf Lombok, voordat we hier heen gingen werd ons al verteld dat het een heel rustig eilandje zou zijn. Nou wij kunnen dit niet ontkennen. Er is werkelijk niks op het eilandje. We waren er niet in hoogseizoen dus misschien zou het dan wel iets drukker zijn qua mensen maar er zijn gewoon niet veel restaurantjes en barretjes. Dus voor wie even helemaal niks wil is het echt prima.

Natuurlijk valt er altijd wel wat te doen. We hebben een snorkel gehuurd en zijn gaan snorkelen. Het koraal was wel mooier dan op Trawangan.

De mensen waar we sliepen die hadden een schildpadden opvang. In september kon je daar een eigen schildpadje uitzetten daar stond alleen een kleine bijdrage tegenover. We vonden het wel jammer dat we niet in het juiste seizoen daarvoor waren dat had erg leuk geweest.

We zijn niet te lang op Meno gebleven. Er was niet zo veel aan dus besloten we door te gaan naar Gili Air. Gili Air is het kleine broertje van Trawangan. Niet zo veel mensen maar wel veel restaurantjes en barretjes. Ook niet veel uitgaansgelegenheden dus het is zeker een leuker eilandje dan als Meno.

Bij het hotel waar we sliepen was ook inclusief fietsen dat was erg fijn want zo konden we het hele eiland rond. Alle 3 de eilanden zijn dus makkelijk te fietsen in 1uur. Dus het is daar echt heel klein. Als je een goede wandeling wil maken op een dag zou je het ook makkelijk in 2 a 3 uur kunnen lopen.

De volgende dag hadden we snorkelspullen gehuurd. Het weer was jammer genoeg ietsjes minder. Het water was wat wilder dan de dag ervoor en het water was jammer genoeg ook iet wat troebel. Maar dat maakt een schildpad niet uit! Iets dieper in de zee was het water rustiger en was het ook wat minder troebel. Niemand was in het water en wij hadden het geluk om een schildpad te spotten. Omdat het rustig was in het water qua mensen had de schildpad helemaal geen last van ons. We hadden hem helemaal voor onszelf en konden hem rustig achterna snorkelen zonder hem te storen. Na een half uur bedacht hij zich en vertrok hij de donkere diepte in.

In de avond hebben we een kookcursus gedaan. Dit was erg grappig. Zo kregen we dus les in typische indonesische gerechten. Kelopon: dat is een soort deegballetje wat gekookt wordt met daarin palmsuiker. Doordat je de balletjes kookt smelt de suiker. Daarna rol je het balletje in kokos en heb je een heerlijk kleine typisch indonesische lekkernij.

Natuurlijk kon de wel bekende Mie Goreng niet ontbreken. Ook hadden we een chickencurry gemaakt. Het stelde verder niet veel voor maar het was erg gezellig. We waren allemaal met jonge mensen dus dat was erg leuk, een beetje kletsen en koken tegelijk en daarna heerlijk opeten.

Het weer was even wat minder. Het weer is natuurlijk niet altijd mooi maar dat was niet erg. Zo koelde het ook een beetje af en dat was stiekem ook wel even lekker. Alleen een klein nadeel is dat er niet veel warme douches zijn op de Gili eilanden. Misschien als je echt in een iets duurder hotel zit maar wij hadden elke keer koud water. Wat we eigenlijk helemaal niet erg vonden want het is buiten warm genoeg en dan is een koude douche juist heerlijk. Maar als het buiten wat frisser is dan kan een warme douche toch stiekem wel een beetje lekker zijn.

In de avond zou er ergens een feestje zijn maar we konden het niet vinden dus besloten we maar om ons eigen feestje te maken. Lekker ergens wat gedronken en in het hotel hebben we heerlijk naar onze muziek geluisterd.

De volgende dag zouden we eigenlijk naar het vaste land van Lombok gaan maar we hadden een hele luie opstart dus besloten we maar om nog een nachtje te blijven. Dat is het heerlijke aan niks moeten alles kan instelling. Dus vandaag hadden we maar een beetje gehangen en konden we even kijken wat we konden doen in Lombok.

Lombok:

Op naar Lombok!!!

De boottrip is niet lang zo ongeveer 30 minuten. Het ligt natuurlijk ook erg aan het weer maar dat was vandaag gelukkig gewoon goed. Eenmaal aangekomen op Lombok werden we ook daar weer meteen bevlogen door de taxi chauffeurs. We moesten wel een taxi nemen want ons hotel was te ver om te lopen. We hadden een goed hotelletje voor weinig geld. We sliepen in Sengiggi. Het is hier heel erg toeristisch. Niet echt een bijzondere plek om heel lang te blijven. We hebben ons daar een beetje laten informeren over de activiteiten in Lombok. Er is genoeg te doen maar we hebben niet alle tijd van de wereld dus moeten we wat dingen afwegen om te doen.

Na twee dagen zijn we vertrokken naar Kuta. Je hebt op Bali dus een Kuta wat mega toeristisch is maar ook op Lombok heb je een plaatsje Kuta. Dit is echt een heel erg leuk plekje. Het is wel wat toeristisch maar ook gewoon de lokale mensen komen hier graag naartoe. De omgeving van Kuta staat bekend om zijn mooie stranden. We hadden dan ook een scooter gehuurd en zijn gaan strandhoppen. Het strand van Mawun bay was erg mooi. Prachtig blauw strand bijna niemand te bekennen. Volop genieten.

Na Kuta zijn we doorgereisd naar Tetebatu. Hier schijnt niet heel veel te doen te zijn maar vanuit hier zou je eventueel wat een tour kunnen boeken voor naar Mount Rinjani. Niet alleen specifiek op deze plek kan je een tour naar Mount Rinjani boeken, over heel Lombok worden de tours aangeboden. Het verschil in prijzen is erg veel maar ook de diensten van de tours verschillen. Zo hoorden we van een Franse jongen dat hij op dag drie van de tour er niet meer genoeg eten was voor de hele groep. Dat is wel echt erg als je 3 dagen lang aan het lopen bent. Je wilt dan wel gewoon voldoende eten hebben want je bent wel de hele dag bezig met lopen.

Aangekomen in Tetebatu werden we warm ontvangen in de homestay “Rumah Daun”. Dit betekent het huis van bladeren. Het was een leuke homestay en een leuke eigenaar. De jongen zelf was hartstikke jong maar hij deed het eigenlijk wel samen met zijn ouders. Elke avond speelden ze gitaar en soms kwam er een jongen langs om wat rijstwijn te brengen. Dat was heel erg gezellig. We waren van plan om hier maar 2 dagen te blijven maar dat werden er uiteindelijk 5.

Vanuit hier hadden we ook Mount Rinjani geboekt. Het leek ons wel een heel leuk avontuur om te doen. Deze tour zou drie dagen duren. Alle dagen loop je gemiddeld iets van 8uur. We waren alle twee niet echt voorbereid want we hadden niet echte loopschoenen en een warme jas werd voor ons geregeld vanuit de touroperator. Hij vertelde ons dat het op je Nikes prima te doen was dus daar vertrouwde we hem op.

Mount Rinjani

Dag 1:

Om half 6 werden we opgehaald. Bij de homestay zouden we nog een ontbijtje krijgen want de man had de avond van te voren gezegd dat hij mee zou opstaan om een ontbijtje voor ons te maken voordat we zouden gaan. Om half 6 was de man nog steeds niet wakker en hadden we hem maar wakker gemaakt. Het voelde heel vervelend om dat te doen maar we moesten wel anders hadden we geen ontbijt en we wisten niet of we al meteen heel lang zouden moeten lopen en dat gaat niet op een lege maag. Hij had zich verslapen en maakte snel een pannenkoek voor ons en een bakfruit die we konden meenemen voor onderweg.

Na 1,5 uur rijden naar het kantoor van de touroperator waren we een beetje gaar. We moesten toch vroeg op en we wisten niet echt wat ons te wachten zou staan de komende 3 dagen. We kregen twee zaklampen, twee jassen en een muts. We hadden zelf in onze kleine rugtas ook nog wat schone en warme kleren mee want op de top van Mount Rinjani kan het erg koud zijn. We hadden de twee jongens ook meteen ontmoet waarmee we samen zouden lopen. Erg vriendelijke jongens. Een kwam uit Duitsland en de ander kwam uit Engeland. De jongen uit Duitsland zag eruit alsof hij al wel wat vaker wat bergen had beklommen en na wat gesprekstof te hebben uitgewisseld bleek dat ook zo te zijn. De jongen uit Engeland had net als wij bijna geen ervaring met lang lopen dus voor ons zal het waarschijnlijk wel meer een uitdaging worden.

We moesten nog eventjes wachten op de guide. Maar eerst moesten we ons inschrijven op een kantoor. Hier moet je je naam, guide, en paspoortnummer vermelden. Niet veel dingen zijn officieel in Indonesie maar dit dan weer wel.

Onze guide was een beetje een vage gast. Hij leek wel knetter stoned en zijn Engels was alles behalve goed.

Na een uur lopen wilden de guide stoppen. Hij was moe en wilden wachten op de porters. Dit zijn de jongens die met ons meelopen, die de tenten dragen en het eten voor de komende 3 dagen. We kunnen jullie vertellen: Dit is echt heel erg zwaar werk. Die jongens tillen 40kg omhoog dezelfde weg die wij ook lopen. Ze krijgen weinig betaalt en ze lopen nog sneller dan de mensen die normaal lopen. Echt respect voor deze jonge jongens die op hun slippertjes lopen.

De eerste dag viel ons nog wel mee met lopen. Natuurlijk was het wel pittig want we hadden aardig doorgelopen. Niks loopt vlak alles loopt een beetje omhoog dus na 8uur wandelen kon je dat al echt wel voelen in de beentjes.

Omdat we in de ochtend lang hadden gewacht op de porters kwamen we laat aan op de plek waar we sliepen. Dat was jammer want we moesten daarom wachten op onze tent en ons eten. We wilden namelijk allemaal een beetje vroeg slapen want de volgende dag moesten we om 2uur snachts op om weer te lopen. Uiteindelijk lagen we er om 9 savonds in en sliepen om half 10.

Dag 2:

Echt lekker geslapen hadden we niet. We sliepen op redelijk hoog niveau en onze harten klopten heel snel. Niet echt waar je in paniek van raakt maar dat is wel iets wat je niet bent gewend.

Om 2uur ging de wekker alweer en kregen we als ontbijt wat biscuitjes. We dachten echt nou lekker dan dit is alles?! Maar later in de ochtend zouden we nog een ontbijt krijgen. Rond 3uur snachts gingen we lopen. Stijl omhoog!

Stijl omhoog lopen is al best wel lastig en al helemaal als je niet echt de perfecte schoenen daarvoor aan hebt. We waren natuurlijk niet de enige op de berg. Ik denk dat we uiteindelijk met ongveer 80 a 100 mensen onderweg waren omhoog. Maar in principe merk je helemaal niks van dit aantal mensen want sommige vertrekken vroeger waardoor de drukte beter verdeelt is. Ook heeft niemand hetzelfde tempo dus er zijn echt wel momenten dat je alleen omhoog loopt en even niemand om je heen hebt. Wat het omhoog lopen nog zwaardere maakte was het grind. Als je 1 stap omhoog zet zak je er 2 naar beneden. Dit was echt wel even pittig. Onze conditie werd aardig op de proef gesteld.

Ook voelden we dat we hoger kwamen. Het werd kouder en zwaarder. Ondertussen werd het al steeds ietsjes lichter maar we moesten nog wel een stuk. We waren echt kapot. Het was koud en echt heel erg zwaar. We deden er ook wel iets langer over dan andere mensen maar we waren zeker niet de enige. Stiekem was het juist fijn dat we er wat langer over deden want het werd langzamerhand lichter en zo kon je de top zien en je had een vooruitzicht om naar toe te klimmen. Onze guide liep ook met ons mee maar hij had geen zaklamp bij zich. Helaas moesten wij daarom onze zaklamp aan hem geven. Hij had ons vandaag wel goed begeleid en liep met ons mee en managede ons een beetje omhoog. De andere jongens waren fit en die waren voordat de zon opgekomen was al boven.

We hadden de top bereikt rond 8 uur. We liepen achter op schema en dat betekende dat we weer snel naar beneden moesten want anders zouden we het niet voor donker halen om bij de andere slaapplek te zijn. Maar natuurlijk wilden we ook nog een beetje foto’s maken want dat is uiteindelijk waar je het ook voor doet. Het uitzicht was prachtig. De top is op 3762m hoog dus het uitzicht was daadwerkelijk geweldig. En wat dan nog enger om te denken is, is dat de Mount Everest bijna meer dan 3x zo hoog is.

Oke snel afdalen want anders waren we te laat. Onze guide was ondertussen al naar beneden gegaan.

Uiteindelijk waren we aangekomen bij onze eerste slaapplek en daar kregen we het ontbijt. De andere jongens waren al lang weer beneden en hadden zelfs even een dutje gedaan. Wij moesten daarintegen snel ons onbijtje naar binnen werken na na 20minuten meteen weer aan de wandel om naar onze tweede slaapplek te gaan. Na 2 uur begon echt alles maar dan ook alles pijn te doen. We hadden ondertussen al 6uur gewandeld want naar de top is 3uur omhoog en ongeveer 3uur naar beneden. We moesten nog zeker 6uur lopen en dat komt op een totaal van 11 a 12 uur lopen. We hadden een pauze bij een hotspring. Dit was wel echt heerlijk. Maar wij waren weer slomer dan die andere jongens dus wij konden er iets korter van genieten. Alsnog konden we wel in het heerlijke warme water. Dit was echt even fijn voor onze spieren en voeten die al heel wat hebben moeten voorduren. Na de hotspring waren we kapot en chagrijnig.

Toen we aankwamen op de ple had eenporter de tenten al opgezet dus dat was wel echt heel fijn maar de andere porter was er nog niet dus het eten was nog helemaal niet klaar voordat we aankwamen. Wauw! dit was echt zo een zware dag. Weinig slaap, weinig eten (er was wel genoeg eten maar omdat je zo veel loopt kregen we gewoon niet veel eten binnen), heel veel lopen en we moesten nog een dag. Eigenlijk wilden we echt niet meer. Zo moe en belabberd.

We waren ook wel bijna de enige die niet goed waren voorbereid qua kleren. Iedereen zag er super pro uit met hun hiking schoenen en outfits; kwamen wij aan met ons 10 maten te grote jas en onze Nikies.

Dag 3:

De guide zou ons eigenlijk om half 6 wakker maken. Niemand had een wekker gezet want we waren allemaal zo kapot na gisteren dat we gewoon allemaal in slaap waren gevallen. Op een gegeven moment werden we wakker omdat het al een beetje licht buiten was en er mensen om ons heen ook wakker werden of zelfs al weg waren. Toen we op onze telefoon keken bleek het half 7 te zijn en de guide had ons niet wakker gemaakt. Wij moesten de guide wakker maken want die lag ook nog in dromenland.

We hadden echt helemaal geen energie meer we waren helemaal kapot. De andere 2 jongens waren gewoon super fit dus die gingen er eerder vandoor.

Helaas zat het niet mee met het weer. Het begon te regenen. Dat was echt klote want vandaag was juist de afdaling. Maar omdat het aan het regenen was, was alles heel glibberig en dat maakte het afdalen alles behalve makkelijk. We hadden alleen maar gympies aan dus het was voor ons gewoon een glijbaan.

Het heeft ons 8uur geduurd in plaats van 6uur maar we hebben het gehaald. Wat een belevenis wat een ervaring.

Na Mount Rinjani hebben we twee dagen gewoon plat op bed gelegen. We waren helemaal bekaf en hadden echt overal spierpijn echt overal!! De blaren vielen gelukkig wel mee alleen onze teennagels deden ook erg veel pijn omdat we gewoon geen goede schoenen hadden gedragen.

We sliepen wel op een mooi plekje: Senaru. Deze plek ligt ook nog best wel hoog en heb je ook nog een mooi uitzicht op Mount Rinjani en op de rijstvelden. Echt een fijne plek om goed bij te komen na de wandeling.

Omdat er verder niks te beleven was in Senaru besloten we om vanuit daar terug te gaan naar Bali.

Terug naar Bali:

Nog steeds waren we een beetje gaar van de beklimming. We hadden de boot weer genomen naar Padangbai. Hier hadden we een nacht geslapen en de plek hadden we een beetje verkent. Wel een grappig plekje maar niet om langer te blijven.

We zijn daarna doorgereisd naar Amed. Dit was een erg leuk plekje aan de kust. Veel duikcentra te vinden en een restaurant hier is echt heerlijk. Als je te laat in dit restaurant bent dan is de kans groot dat je in de rij moet staan om een tafel te krijgen. Het is het wachten zeker waard want het eten is echt heel erg lekker hier. Het is wel gewoon Westers eten maar ook Indonesisch eten. De producten zijn allemaal erg vers. Het is misschien ietsjes duurder dan de rest maar ach. Niks in Indonesie is echt duur als we het vergelijken met Australie. In dit restaurant hebben we 2 keer gegeten want het was gewoon goed en gezellig. We hebben Amed zelf niet verkend met een scooter omdat we even wilden relaxen maar Amed is volgens ons ook leuk te verkennen te voet. We hadden niet echt verwacht dat de beklimming nog zo lang effect zou hebben op ons lichaam.

Na Amed waren we doorgegaan naar Lovina. Dit plekje staat bekend om zijn dolfijnen in Bali.

Wij vonden aan dit plekje echt helemaal niks. Wel veel winkeltjes en eettentjes maar het was gewoon niet echt heel erg bijzonder. We hadden ook een dolfijntour gedaan die wij iedereen echt ter strengste afraden. Je vertrekt vroeg, iets na zonsopkomst en dan ga je op een bootje opzoek naar dolfijnen. Hoe later het wordt hoe meer bootjes er komen. Voor je het weet zie je 80 boten om je heen. Wij hadden verwacht om 80 dolfijnen te zien ipv 80 boten. En serieus al die 80 boten waren achter 2 dolfijnen aan het varen. Het was echt verschrikkelijk. We vroegen de schipper van ons bootje om maar terug te gaan want dit vonden we niet leuk. Hij was helemaal verbaasd. Maar dat is gewoon iets wat tegen ons principe ingaat.

Lovina had ons niet meer veel te bieden en de tijd begon voor ons ook alweer te tikken om terug naar Australie te gaan.

We besloten om onze laatste 5 dagen in Seminyak door te brengen. Een toeristische plek met vele winkels en restaurantjes. Het is opzich een gezellig plekje en ze hebben echt een heel fijn strand. Een breed strand en de zee is prima. Er zijn veel surfers omdat de golven hier hoog kunnen worden.

De laatste dagen hebben we in Seminyak rustig aan gedaan en hebben we nog een paar souveniertjes gekocht voor in Australie. Zo af en toe nog even een massage (nu het nog kan voor spot goedkope prijs) en ons klaarmaken voor de vlucht terug naar Australie.

Terug naar Australie:

Onze auto stond nog bij Hans en Ingrid. Vroeg in de ochtend hadden ze ons opgehaald van het vliegveld. We werden natuurlijk weer warm verwelkomd. Het zijn echt de meest lieve mensen die we ooit hebben ontmoet.

Jim zijn zusje (Sam) wilden ons graag bezoeken en een stukje met ons meereizen. Zij had een stageplek in Nieuw Zeeland gedaan en als we onze oude planning aan hadden gehouden hadden we elkaar daar gezien. Maar omdat wij een iets uitgebreider plan hebben besloot ze maar om naar ons toe te komen en bijna een maand met ons mee te reizen.

Hiervoor moesten we wel een paar aanpassingen doen in de auto want anders zou het nooit passen. Het bed en matras hebben we weggegooid zodat er ruimte was vrijgekomen voor haar op de achterbank. Het enige nadeel was alleen dat we met zijn alle in de tent moesten slapen. En voor iedereen die denkt dat Australie altijd warm is... Jullie leven precies in het zelfde sprookje waar wij ook in terecht waren gekomen. Maar ook hier kan het gewoon winter zijn. De winter hier is te vergelijken met onze herfst.Veel regen, wind en kou.

Zoals jullie begrijpen niet echt het ideale weer om in een tent te slapen haha. Helaas was er geen andere optie en ach, het heeft ook weer zo zijn charme.

Na een paar dagen nog bij Hans en Ingrid geweest te zijn was het nu weer echt tijd om ze te verlaten. We hebben echt genoten van deze tijd en als jullie in Nederland zijn is het onze beurt om jullie eens goed te verwennen ;-)

We zijn weer on the road! Opweg naar Perth. Als jullie bij google maps kijken van Adelaide naar Perth kunnen jullie zien hoe lang dat ongeveer is. Het is een pittig stukje rijden en we hebben ongeveer een kleine maand om daarover te doen want Sam vliegt daarna weer terug naar Nieuw Zeeland om daar ook nog een beetje te reizen en dan gaat ze weer terug naar Nederland voor haar laatste studie jaar.

De eerste nacht hadden we een stop in Port Augusta. Een plekje wat voor ons niet zo veel voorstelde. Hoogstwaarschijnlijk kwam dit gewoon door het weer. Het waaide heel erg en zo hier en dan een bui.

Onze eerste tentnacht was verschrikkelijk. Het was echt mega koud en het luchtbed waar Jim en ik in sliepen was al meteen lek na dag 1. Gelukkig hadden we wel een soort stretchers gekocht zodat we daar oplagen met onze luchtbedden. Als je dit namelijk niet hebt dan wordt het heel erg koud omdat je dan direct op de vloer ligt. De tent had het gelukkig overleeft na een paar hevige windstoten.

Iedere dag ging het slapen in de tent beter. Het op en afbreken is eigenlijk zo gebeurd als je met zijn 3en bent. We hadden een nieuw luchtbed gekocht en voor de zekerheid maar wat extra haringen zodat onze tent in ieder geval stevig zou staan.

Op naar Port Lincoln. Hier hadden we besloten om in een hostel te slapen. Onderweg van Adelaide naar Port Lincoln zijn namelijk helemaal geen hostels. In Port Lincoln was er gelukkig wel een want het weer werd er niet beter op. Omdat we niet heel veel geld wilden investeren in de tent was die natuurlijk ook niet echt waterdicht. Dus als het flink zou gaan regenen waren we zeker niet droog geweest. We wilden het er niet op wagen en na de weersvoorspelling te hebben gezien besloten we maar om in een hostel te slapen.

We hebben nog nooit zo een schoon hostel gezien. De eigenarese was dan ook eenn schoonmaak fanaat. Het was weer net een beetje alsof je thuis was en je moeder achter je broek aanzat. “Je hebt gekookt en de keuken niet netjes achtergelaten wil je het nu schoonmaken.” Zelfs met banken naar elkaar toe schuiven was ze pietje precies. Soms was het wel een klein beetje irritant maar in the end heeft ze ergens wel gelijk. Het hostel was er al 4 jaar en het zag er uit alsof het net 2 maanden open was dus respect.

Port Lincoln staat bekend om zijn zwemmen met witte haaien. De dag dat we aankwamen was er een tour geweest. Er zijn verschillende touroperators die het aanbieden. De ene gebruikt gewoon bloed en vis en de ander gebruikt ACDC muziek om de haaien te lokken. De touroperator met het bloed had 3 haaien gezien die dag en de andere touroperator 0. Zo een tour is heel erg duur. Je kijkt dan al gauw naar de prijs van 450 dollar per persoon. Je krijgt geen money back guarantee maar je krijgt een nieuw ticket om de tour dan nog een keer te doen. Dit is vaak waar de bedrijven het geld van maken want bijna iedere backpacker is op doorreis en hebt niet alle tijd van de wereld om weer een paar dagen te wachten om een nieuwe tour te doen.

Het bleek ook nog eens het tonijnseizoen te zijn in Port Lincoln en we hebben ons laten vertellen dat de kans om haaien te zien dan kleiner wordt omdat de boten na het schoonmaken van de tonijn het overboord gooien. En bloed trekt natuurlijk haaien aan.

Ondanks alles leek het Jimmy en mij nog steeds heel vet om te doen maar omdat het weer voor de komende week er beroerd uitzag waren de opkomende tours gecancelled. En omdat we toch een beetje aan een tijdslimiet zitten hebben we er voor gekozen om het niet te doen.

Na Port Lincoln zijn we doorgereden naar Coffin Bay. Hier hebben we afgesproken met de broer van Ingrid, Huib. Huib en zijn vrouw nodigde ons uit om te slapen. Dit konden we niet afslaan want het weer was nog steeds niet verbeterd. Coffin Bay is een soort luxe plaatsje waar veel Australiers hun vakantiehuis hebben. Huib en zijn vrouw Sue hebben een mooi huis waar we een nachtje bleven slapen. Wat nog leuker was; Sue is een vrijwilliger voor het opvangen van Joey’s. Dit zijn baby kangoeroe’s. Als er een kangoeroe wordt aangereden en er blijkt in de buidel nog een jong te zitten dan gaan ze naar mensen zoals Sue. Op het moment dat we bij hun waren had ze wel 7 Joey’s. Dit is erg vermoeiend werk want de kleine poepies moeten om de 4 uur gevoerd worden. Sue was daarom ook erg blij met onze komst want wij konden haar een laten rusten om de voedingen van haar over te nemen. Ze had speciaal melk voor de kangoeroe’s en ook sterriliseerde ze de flesjes. Als je de Joey’s ging voederen moest je 1 hand over hun hoofdje leggen en in de andere hand had je het flesje vast om ze te voeden. Ze vinden die hand over hun hoofdje fijn omdat ze normaliter ook geen licht zien als ze bij hun moeder in de buidel drinken.

Het was een mooie ervaring en we hopen dat ze het allemaal gaan halen en gauw kunnen rondhuppelen.

Na Coffin Bay zijn we omhoog gereden en hebben we nog wat stops gemaakt bij verschillende dorpjes die ook in baaien liggen. Hetzelfde eigenlijk als Coffin Bay. Er was bijna niemand te bekennen daar want iedereen heeft hier zijn vakantie huisje daar en voor het weer hoefde je zeker niet daarheen te komen.

We zouden bijna beginnen aan de Nullarbor. Als we het weerbericht mogen vertrouwen zou het goed weer blijven voor de komende dagen. En dat zou wel erg fijn zijn want op de Nullarbor zijn er geen hostels.Wel cabins voor op een camping maar daar betaal je heel veel geld voor.

Tsja, wat kunnen we zeggen over de Nullarbor. Het betekent: geen bomen. En er is helemaal niks. Zo ver je maar kan kijken is er niet meer dan een weg en een vlak landschap. Heel veel mensen vinden het saai. Wij vonden het geweldig. Je zou je eens voor moeten stellen dat je ergens in Europa of Nederland bent en om je heen kijkt waar helemaal niks maar dan ook niks is. Dit komt echt nooit voor. Voor iemand die het wel kent zeg ons alsjeblieft waar het is haha want zoiets is echt heel mooi.

Er is niet veel te beleven op de Nullarbor het is voornamelijk rijden, rijden en rijden. Maar toch is het niet helemaal waar want een hele leuke attractie op de Nullarbor is Head of Bight. Dit is ergens halverwege de Nullarbor. We waren gelukkig in het juiste seizoen. Head of Bight staat namelijk bekend om de vele walvissen die er komen met hun kalf. We hebben nog nooit zoveel walvissen in ons blikveld gezien. Het record wat wij hadden gezien was minimaal 20 walvissen. Ze hadden een soort boardwalk gemaakt langs de kliffen en op deze manier kon je ze heel goed zien. Sommige waren wat verder maar sommige kwamen ook heel dichtbij de kliffen en op deze manier konden we ze echt heel goed zien. De eerste dag dat we daar aankwamen was rond 4 uur. We besloten om de volgende ochtend nog een keer te gaan en we kregen korting op ons kaartje. De volgende ochtend zagen we er weer heel erg veel. Het was zo speciaal en mooi.

We hadden geluk want er was een kalf en die had erg veel zin om met zijn staart te spelen dus die was alleen maar met zijn staart op het water aan het klappen. Wat nog meer bijzonder was, was dat we een albino kalf zagen. Dit was echt heel speciaal. De moeder en kalf waren iets te ver van de kliffen af om een hele goede foto te maken maar we hebben volgens mij wel een goede weten te schieten.

Na Head of Bight is het eigenlijk alleen maar rijden. Tussendoor heb je soms wat lookouts over de kliffen en dit is heel erg mooi om te zien. Het weer was echt prachtig. We hadden zonnig weer dus dat was heel fijn. Snachts is het wel koud maar we hebben al een paar nieuwe technieken gevonden om snachts wat warmer te blijven in ons bedje in de tent.

We hebben ook de langst rechte weg ter wereld gereden: 146.6 km lang. Het is jammer dat we geen scheurbakkie hebben anders hadden we het wel geweten. Anders hadden we hem zeker even open gegooid.

Na deze lange weg kom je dan eindelijk aan in een dorpje wat Esperance heet. Hier in dit dorpje is eigenlijk niet echt veel te beleven. We hebben hier wat informatie opgedaan. Vanuit hier zijn we naar Lucky Bay gereden.

Lucky Bay is echt een super mooi plekje. Het plekje ligt in een Nationaal Park. Toen we er aankwamen was het mooi zonnig weer en als je alleen de foto’s zou zien zou je denken dat het op een caribisch eiland zou zijn. Mooi wit strand turquoise water, echt een plaatje. Het witte zand voelde heel vreemd aan. Het knarsde onder je schoenen zoals sneeuw dat zal doen.

We hadden een paar kleine wandelingetjes gemaakt in het Nationaal Park. Je kon ook een berg opklimmen maar dat hadden we uiteindelijk maar niet gedaan omdat het de afgelopen dagen had geregend en het glibberig kon zijn om naar boven te gaan.

Na Lucky Bay besloten we om niet naar Albany te gaan. We zijn uiteindelijk naar de Wave Rock gegaan. De Wave Rock is ook een redelijk bekende rock in Australie. Toen we daar aankwamen kwam het met bakken uit de hemel. Erg jammer maar ach; een regenjasje aan en het was best wel grappig. De rock doet zijn naam eer aan. Het lijkt op een hele grote golf en het is door de natuur zo gevormd.

We besloten om in de buurt van de Wave Rock te slapen in een Cabin want het was niet echt goed weer voor een tent. We hadden een heel luxe huisje dus daar hadden we extra van genoten.

De volgende ochtend was het om het huisje heen heel modderig en toen kwamen we vast te zitten met de auto. Gelukkig hoefde niemand ons te helpen en konden we hem eruit krijgen zonder dat we allemaal onder de modder zaten!

Op naar Perth!! Het weer was nog steeds regen, regen en nog eens regen. We besloten daarom maar om in een hostel te slapen.

Het hostel was prima en de jongen die daar werkte gaf nog wat leuke tips aan ons om te doen. We hadden geluk want vandaag was er een gratis vaartje door Perth met een boot.

Het vaartje stelde niet zoveel voor maar het was wel een grappig idee. We zagen nog wel dolfijnen. Zo gek! Dolfijnen midden in de stad in het water; heel romantisch.

Perth is iets groter dan Adelaide maar het is wel een leuke stad. Het is niet zo massaal als Melbourne.

Na het boottochtje zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. Lekker een beetje slenteren door de stad opzoek naar een leuk gezellig plekje. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een pizzeria en daar hebben we echt heerlijke pizza gegeten.

De volgende dag hadden we contact opgenomen met wat mensen die Jimmy zijn moeder in Kroatie had ontmoet. Hoe klein is de wereld he? In Kroatie op vakantie zijn, mensen uit Australie ontmoet en wij gaan op bezoek bij de mensen. Dave en Patricia is hun naam.

Een Engels stel wat al een lange tijd in Australie woont. Bij beide is het Engelse accent nog goed te verstaan. Dat is wel echt grappig want je hoort echt wel verschil tussen het Engels uit Engeland of het Engels uit Australie.

Voordat we naar Dave en Patricia gingen waren we eerst nog langs een museum Scitech geweest. Het was een grappig museum. Het had wel iets weg van NEMO. Veel dingen kon je zelf doen en om het uur werd er een presentatie gegeven met verschillende onderwerpen. Het was die dag dat wij er naartoe gingen mega druk met kinderen. Maar ach, wij met onze lengte pasten daar prima tussen. Ook hadden ze daar een soort koepel bioscoop. Dat was echt indrukwekkend. Zo werd je helemaal meegenomen door de ruimte en werden er allemaal interessante dingen verteld. Soms leek het net of je in een achtbaan zat en dan kreeg je echt een gek gevoel in je buik en hoofd. De persoon die de bioscoop begeleidde waarschuwde mensen al, dat als ze misselijk zouden worden ze hun ogen moesten sluiten.

Na het museum gingen we dus op weg naar Dave en Patricia. Lieve mensen en ze houden van de kroeg dus dat betekent veel bier drinken en lekker eten.

Voordat Sam weer terug zou gaan naar Nieuw Zeeland wilden we nog wel wat dingetjes doen. We zijn nog naar een prisontour in Fremantle geweest. Een oude gevangenis waar ze een tour doorheen gaven. Erg interessant en de guide vertelde het allemaal erg leuk. Daarna zijn we lekker een hapje gaan doen in een fish and chips restaurant. Fremantle is een plaatsje net onder Perth. Een soort vissersdorpje. De beste fish and chips kan je daar krijgen want het komt allemaal rechtstreeks uit zee.

We hadden nog 1 dag over voordat Sam weg zou gaan en we besloten om naar Rottnest Island te gaan.

Vandaag hadden we zo veel geluk met het weer; zonnig en 18 graden. Een prima dag voor een fietstochtje rond het Rottnest Island.

Stukje geschiedenis: Rottnest Island heeft zijn naam te danken aan een Nederlander: Willem de Vlamingh. Toen hij op dit eiland aankwam dacht hij dat er heel veel ratten waren. En waar het rot zijn er ratten dus hij benoemde het eiland tot Rotte nest. Alleen had meneer Vlamingh niet helemaal gelijk want het waren geen ratten maar Quokka’s. Dit buideldier wordt ook wel “happiest animal on earth” genoemd. Als je namelijk goed kijkt naar het beestje lijkt het of hij altijd een klein schattig lachje op zijn gezichtje heeft. Ze zien er mega schattig uit en zijn alles behalve schuw. De Quokka is eigenlijk een mix van een kangoeroe, een koala en een rat. Hij springt namelijk als een kangoeroe maar hij kan ook huppelen op vier poten zoals een rat dat doet. De oortjes zijn rond wat hij dan weer van de koala heeft en de staart is hetzelfde als een rattenstaart.

Natuurlijk kan een selfie niet ontbreken met deze schattige beestjes en wij kunnen jullie vertellen: Het was niet makkelijk maar we hebben wel ontzetten gelachen en geprobeerd een goede te maken.

Rottnest eiland is niet groot en is makkelijk in 1 dag te fietsen. Het heeft prachtige baaien met mooi wit zand en helder water. Er gaan veel mensen naar toe op vakantie en ook kan je hier prachtig snorkelen. Wij waren misschien wel niet in het goede seizoen om te snorkelen maar het was qua mensen niet overladen druk. In de zomer als je naar Rottnest Island gaat is het over al vol dus dit was hoogstwaarschijnlijk de beste tijd om er te zijn, niet te druk; mooie foto’s, jammer genoeg alleen niet snorkelen.

De laatste dag voor Sam was aangebroken. Deze dag hebben we lekker met zijn alle geluierd en zijn Jim en ik weer bezig geweest om een bed in onze auto te maken want wij gaan weer in de auto slapen.

In de avond hadden we Sam op het vliegtuig gezet. Na een klein maandje zullen we het weer met zijn tweeen moeten doen. Best wel gek als iemand voor zo een periode meereist en dan weer weggaat.

Momenteel zijn we druk bezig met het bed maken en zijn we dan eindelijk bijna klaar om op doorreis te gaan. Ons auto is ook weer naar de garage geweest en hopelijk hoeft hij vanaf nu niet meer grondig gerepareerd te worden want potverdorie wat kost een auto veel geld :(

Maar ach, het is onze auto en slaapplek in een en als we het over zouden mogen doen hadden we weer precies hetzelfde gedaan. In een hostel slapen met 2 personen is nou eenmaal heel erg duur en je eigen auto hebben is gewoon 10000x fijner dan met een busreis. Je hebt zo veel meer vrijheid en kan stoppen waar en wanneer je wilt zonder afhankelijk te zijn.

Als we ons bed erin hebben gaan we gauw door. De tijd tikt door en wij staan stil. Tussen alle drukte door proberen we zo af en toe een kleine planning te maken met wat we willen zien onderweg.

We gaan onze reis vervolgen naar Darwin. Als jullie op google maps kijken kunnen jullie zien dat dit nog best een stuk is. Tussendoor gaan we nog veel stops maken met leuke activiteiten.

We gaan proberen het volgende verhaal wat sneller te posten want we laten jullie steeds lang wachten.

Maar... geduld wordt beloond want dit is dan wel weer een heel lang verhaal haha.

Tot gauw lieve lezers en geniet van jullie vakantie.

Hopelijk is het weer een beetje goed en zo niet? Gewoon leuke dingen doen en genieten :)

Fijne dag voor iedereen

Kus van ons